Drones en drama in rockshow 2.0 van Muse

Maandag was het eerste in een serie van drie uitverkochte concerten in de Amsterdamse Ziggo Dome. Je zou tijdens dit bijna twee uur durende spektakel van Cirque du Soleil-achtige proporties bijna vergeten dat je getuige bent van een rockconcert. Een concert van de buitencategorie welteverstaan, want ook in muzikaal opzicht kun je de show van Muse gisteren het best omschrijven als extravagant en virtuoos.

De band bewees maar weer eens hoeveel memorabele rocksongs het heeft geschreven. Het jachtige Bliss, het psychedelische Take A Bow, het elektronische Madness, het wulpse Starlight en de luid meegescandeerde allemansvriend Time Is Running Out: het vakmanschap spat er vanaf.

Daartegenover staan wel draken als The Handler, Revolt en Citizen Erased; gekunstelde nummers waarin de muziek verzuipt in een oceaan van ideeën, bombast, pretenties of niet altijd even duidelijke wereldverbeterende boodschappen. Maar als je die zwakke broeders uit het repertoire filtert, rest een een intrigerende verzameling rocksongs waarin het intense van Radiohead, de power van Led Zeppelin, het dramatische van Wagner en de theatraliteit van Queen mooi samenkomen.

Kitscherig
Natuurlijk was het gisteren soms verschrikkelijk overdreven, kitscherig, dramatisch en aanstellerig. Maar toch overheerst de gedachte dat je als bezoeker getuige bent van iets legendarisch. Dit is een rockshow 2.0, die soms wat klinisch, afstandelijk en computergestuurd overkomt, maar op zijn beste momenten betovert en verwondert.

Muse mag dan wel minder mediageniek, hitgevoelig, charismatisch en radiofähig zijn dan vakgenoten als U2 en Coldplay; qua innovatie, vakmanschap en - in goed Nederlands - showmanship lopen ze voor op de concurrentie. Mark Roos Muse Viersterren Bijgewoond: gisteren in Ziggo Dome. Woensdag en donderdag treden ze er weer op.