Edsilia Rombley belichaamt in Ziggo Dome het echte Songfestivalgevoel

‘Nooit eerder zoveel Eurovisie-winnaars op één podium’, ronkte de advertentietekst van Het Grote Songfestivalfeest vooraf. Het bleek, zelfs na de zege van Duncan Laurence, geen formule om de Ziggo Dome mee uit te verkopen. Met Loreen (Euphoria) als grootste attractie liep de zaal gisteravond slechts voor zo’n 60 procent vol.

De eerste kaartjes voor de editie in Rotterdam van volgend jaar vlogen de afgelopen week wel weg, er lijkt daadwerkelijk Songfestivalkoorts te heersen. Maar enkel de Eurovisiehistorie oppoetsen bleek onvoldoende voor massale toeloop. 

De afwezigheid van Laurence (op tournee in het buitenland) en Ilse & Waylon (zingen en spreken niet meer met elkaar) liet zich voelen in de zaal waarin velen het Songfestival van 2020 hadden verwacht. Maar de agenda in Amsterdam Zuid-Oost bleek al vol, het enthousiasme in de gemeenteraad lauw. En zo haalde Rotterdam het Eurovisiecircus vlotjes binnen.

Voor het Ziggo Dome restte nu slechts de voorpret. En de eerste proeve van bekwaamheid van Edsilia Rombley, die in mei samen met Chantal Janzen en Jan Smit de drie tv-shows presenteert. De kruisgesprekjes met de Europese hoofdsteden (‘Yes, thank you, but may we have your votes nów please?’) en de puntentelling in het Frans bleven gisteravond ongeoefend. Gelukkig maar, want Rombley bracht precies wat de avond nodig had: spontaniteit, een aanstekelijk goed humeur én een oogverblindende glitterjurk. Rombley - eerder al gastvrouw bij het soortgelijke Eurovision in Concert - was de verrassing bij het trio presentatoren voor Rotterdam, maar bewees een slimme keuze te zijn als belichaming van het echte Songfestivalgevoel.

Ze verbond het defilé Songfestivalgrootheden vlot aan elkaar. De parade bleek zo veelkleurig, vrolijk en soms ook afgrijselijk als het leven zelf. Het ging van Sandra Kim (orkaankrachtig J’aime la Vie) via San Marino’s Serhat (Say Na Na Na bleek het favoriete nummer van Martien Meiland) langs Charlotte Perrelli (noodlottig botox-ongeval) naar die ene Olsen Brother (de andere brother bleef ziek thuis).

De tijd bleek ook de stembanden van de oud-winnaars niet onaangetast te laten. Anne-Marie David was haar stem bijna volledig kwijt en vroeg het publiek voor haar te zingen. De playbacktape ronkte bij diva Dana International en helaas ook bij Getty Kaspers van Teach-In. Uiteraard moet Ding-a-Dong straks in Ahoy te horen zijn in de finaleshow. Maar de hoop dat dat nog live kan, lijkt vervlogen.

Het maakte voor de feestvreugde in de zaal gelukkig weinig uit. Met nationale vlaggetjes, glitterhoedjes en een bijna letale dosis lichtjes was het even alsof het werkelijk half mei was. Al ging de discussie in de menigte juist vooral over het misgrijpen bij kaartverkoop voor de shows in Ahoy.

En te genieten viel er gelukkig ook genoeg. Katrina (zonder haar Waves) zong een hartverwarmend Love shine a light, Nicole ontroerde met het kleine Ein bisschen Frieden en Rombley bleek zelf nog in grote vorm met Hemel en aarde.

Maar het hoogtepunt bleek een lied van een halve eeuw oud. Lenny Kuhr zong haar Troubadour nog net zo krachtig als toen ze er in 1969 het festival mee won. Als de directieleden voor 2020 meekeken zagen ze een centraal punt in een van de drie grote shows in Ahoy.