De herkenbare blonde lokken dansen rond haar hoofd, de glimlach is nog altijd even ontwapenend en met haar stem betovert ze de luisteraar. Verder lijkt de 18-jarige Fabiënne Bergmans uit Roosendaal in weinig meer op het kindsterretje dat in 2012 The Voice Kids won. Ze heeft zware jaren achter de rug, maar weet nu wat ze wil en ziet eruit als een sterke tante, met tatoeages in haar nek en op haar onderarm.

,,Ik ben blij dat ik weg ben uit Roosendaal, weg van alle verhalen."
Vijf drukke jaren, zo noemt Fabiënne met gevoel voor understatement de afgelopen tijd. Jaren waarin ze vocht met zichzelf, met de gedachten die in haar hoofd maalden door een zware vorm van adhd, de pesterijen en roddels. Er waren televisieoptredens, evenementen en singles, maar ze raakte ook verdwaald in een wereld van alcohol en drugs.

Brugpieper
De moeilijke tijd begon als brugpieper op het Norbertuscollege in Roosendaal, waar ze werd gepest. Fabiënne zocht haar toevlucht in de drugs. ,,Ik begon op mijn 12de met blowen. Ik ben heel nieuwsgierig. Als ik anderen iets zag doen, wilde ik het zelf ook proberen. En dankzij de joints kon ik me eindelijk focussen op dingen en had ik minder last van mijn adhd. Het werd rustig in mijn hoofd." Tijdens The Voice Kids vond ze een ander middel tegen de adhd: muziek. ,,Als ik zing, heb ik niks anders nodig. Niks gaat over de muziek heen qua prikkels."

Op school ging het in de periode na The Voice Kids slecht. ,,Ik leefde in twee werelden. Dan stond ik op woensdagavond voor een volle zaal met allemaal mooi geklede mensen die me de hemel in prezen en vervolgens moest ik een dag later weer naar school. Dan dacht ik echt: wat doe ik hier? Daarnaast werd er veel over me geroddeld, klasgenoten noemden me arrogant. Mijn hoofd staat nou eenmaal altijd op standje chagrijnig, daar kan ik niks aan doen."

De muziek gaf haar afleiding en hoogtepunten. In het jaar na The Voice kwamen haar eerste singles uit. Eerst It's that moment - een duoproductie - en daarna haar grote trots: het volledig zelfgeschreven Feelings. Dat nummer kreeg direct een plek in de Single Top 100. Ook werd ze veel uitgenodigd voor optredens. Ze zong in televisieprogramma's, maakte deel uit van de soundtrack van de succesvolle Nederlandse film Spijt! en kreeg daarin zelfs een rol. ,,Maar ik kwam er al snel achter dat ik toch echt een zangeres ben en geen actrice."

Onzekerheid
Waar klasgenoten haar arrogant vonden, knokte Fabiënne juist met haar onzekerheid. Ze had last van flashbacks, over vroeger, toen ze werd gepest. ,,Omdat ik zo vaak voor lelijk uit was gemaakt, ging ik bevestiging zoeken dat ik wel leuk was om te zien. Ik kreeg vriendjes, dat waren niet altijd leuke relaties."

Ze vluchtte verder in de drugs en alcohol. ,,Ik heb alles eens geprobeerd. Als ik onder invloed was, dacht ik verder nergens aan." Niet aan de roddels en verhalen die over haar verspreid werden. ,,Vanaf mijn 15de mocht ik gaan stappen. Dan kwam ik El Corazon (een danscafé in Roosendaal, red.) binnen en zag ik iedereen al kijken. Ik ga met uitgaan nou eenmaal graag los, dans op het podium en doe gek. Ik ben niet dat poppetje van televisie. Maar mensen vonden het nodig om dan gelijk verhalen te verspreiden over mij, dat ik met die en die had staan zoenen en met mijn blote kont op de bar hing. Allemaal bullshit."

Lees verder onder de foto

Liegen
Haar ouders wisten van niets, niet van de drugs en alcohol en ook niet van de vriendjes. ,,Ik loog over van alles, bij wijze van spreken zelfs over de kleuren van mijn sokken. Mijn ouders werden op een gegeven moment gewoon vreemden van me."

Fabiënne belandde in een kliniek, waar ze in alle rust aan zichzelf kon werken.  ,,Het was een heerlijk gevoel. Eindelijk kon ik helemaal weg. Mijn lijf en hoofd waren ook gewoon op. Ik gebruikte continu drugs, dronk veel alcohol en sliep weinig. De kliniek leek een bevrijding."

De eerste weken in de kliniek waren heftig voor Fabiënne. ,,Ik kreeg een counselor waar ik het totaal niet mee kon vinden. Hij wist me namelijk echt te raken. Ik reageerde daar uit paniek op, gooide tafels en stoelen naar zijn hoofd. Maar uiteindelijk heeft hij me toch wel echt geholpen."
De ware omslag kwam in week vijf in de kliniek. ,,Toen kwamen mijn ouders langs, moest ik tegenover ze gaan zitten en alles opbiechten. Dat heb ik gedaan. Het was een verademing, ik had het gevoel dat het eindelijk mijn ouders weer waren. Eindelijk kon ik alles weer met ze bespreken, hoefde ik niet op mijn woorden te letten. Het was de mooiste dag van mijn leven. Daarna heb ik nog vijf weken fucking hard aan mezelf gewerkt."

Vibe
Toen ze anderhalf jaar geleden terugkeerde in Roosendaal wist ze wat ze wilde: muziek maken. Ze werd aangenomen bij de Pop Academie in Utrecht.  ,,Heerlijk, hier heb ik allemaal mensen om me heen met dezelfde vibe." Ze blowt nog weleens maar noemt het 'medicinaal' tegen de adhd, en gebruikt nauwelijks nog alcohol, en geen andere drugs. Ze heeft de liefde voor de muziek terug. Die was ze jarenlang kwijt, maar laat ze nu niet meer los. ,,Ik wil nog steeds bekend worden. Maar dan niet in Nederland, maar in Amerika met Engelstalige R&B-, hiphop- en soulmuziek. Daar kan je zijn wie je wil en wat je wil."

Het einde van de heftige zoektocht die Fabiënnes puberteit was, is in zicht. Ze staat nu op eigen benen met een appartement in Utrecht en gaat vol overgave voor de muziek. ,,Het is heerlijk om hier gewoon Fab te zijn. Fab, die van zingen houdt."