Met zijn gulle lach, gespierde lijf en komische kwaliteiten was Jean-Paul Belmondo, die gisteren op 88-jarige leeftijd overleed, een van de meest gevierde Franse filmacteurs aller tijden. Ook was hij jarenlang een lucratief exportproduct voor de Franse cinema, want ook in de rest van Europa was Belmondo met name in de jaren 60, 70 en 80 een kassamagneet. Vooral met films als Borsalino (1970), Animal (1977), Le Professionnel (1981), L’As des As (1982) en Les Misérables (1995) trok hij overal volle zalen.

Maar de acteur stond ook in artistieke kringen hoog aangeschreven. Onder regie van Jean-Luc Godard maakte hij in 1960 À Bout de souffle, volgens velen de geboorte van een Franse filmgolf, de Nouvelle Vague, waarin met realistische, vaak op straat gefilmde films gebroken werd met de vorige generatie Franse filmmakers die in hun ogen achterhaalde films maakte. Grote regisseurs, onder wie Jean-Pierre Melville en Francois Truffaut, wilden graag met Belmondo werken omdat zijn naam altijd garant stond voor veel media-aandacht. Hij overtuigde in zijn hoogtijdagen ook in vrijwel elk filmgenre.

Lange tijd hadden actiefilms, waarvoor hij vaak zijn eigen stunts deed, zijn voorkeur. Zijn verleden als bokser – hij vocht in meer dan dertig professionele wedstrijden – zorgde ervoor dat Belmondo, die in de ring zijn neus brak, ook in fysiek opzicht geen enkel risico uit de weg ging. In de herfst van zijn carrière koos hij ook voor zwaardere rollen, ook in de theaters van Parijs. De laatste jaren sukkelde Belmondo met zijn gezondheid. In 2001 kreeg hij een hersenbloeding die zijn gezicht gedeeltelijk verlamde.

Een schoonheid was hij in klassieke zin niet bepaald. ,,Hypnotisch lelijk”, noemde een filmcriticus hem ooit in zijn beginjaren, doelend op zijn dikke lippen, de wallen onder zijn ogen en de opvallende grote, platgeslagen neus. Hij bezat niet de aantrekkelijke trekken van generatiegenoot Alain Delon, maar Belmondo spatte met zijn onmiskenbare charme en bravoure wel altijd van het doek.

Bij de vrouwen stond hij hoog op het verlanglijstje. Zo had hij een verhouding met Bond-girl Ursula Andress (bekend uit Dr. No, die Belmondo de liefde van haar leven noemde) en de Italiaanse filmdiva Laura Antonelli. Hij scheidde in de jaren 60 van zijn eerste vrouw met wie hij drie kinderen kreeg. Op latere leeftijd trouwde hij in 2002 met Natty, een danseres uit een televisieshow.

Jean-Paul Belmondo was een Frans filmicoon. Veel landgenoten zullen hem met liefde herinneren. Eigenlijk verdient hij een staatsbegrafenis, maar of hij daarmee akkoord was gegaan valt te betwijfelen.  

Bekijk hieronder onze video’s op het gebied van Show & Entertainment: