Dat keuzemoment blijft toch iets verschrikkelijks. Ik heb als kijker al een steen in mijn maag, laat staan hoe het voelt als je daar schietgebedjes zit te prevelen of je – alsjeblieft alsjeblieft - nog een rondje verder mag. De deelnemers weten van te voren waar ze aan beginnen, maar toch. Zeker voor types als Zeno, Marilyn en Kevin, waar geen greintje kwaad bij zit, vind ik het altijd een hard gelag.

Stel je nou toch voor: het ene moment eet je nog appeltaart bij je, misschien wel, schoonouders en lonkt een toekomst met Michelle, Jaap of Steffi. Het andere moment sta je met Yvon je koffers te pakken met het vooruitzicht dat je 's avonds weer alleen in je eigen bed ligt. En in de wetenschap dat, zodra jij het gaspedaal intrapt, het leven en de strijd op de boerderij gewoon verder gaan en ze jou vergeten zijn. Dooddoeners als ‘met jou komt het zeker goed’ zijn lief bedoeld, maar je koopt er geen snars voor, zeker niet op dat moment. Dat Marilyn met haar laatste restje trots de roos van Jaap liet staan, was stoer, maar brak tegelijk mijn hart.

Het positieve van zo’n keuzemoment is dat er eindelijk wat gebeurt in het programma. Halleluja! Boeren komen een beetje los, zoals Wim. En het zet de zaak tussen de overgebleven rivalen meteen op scherp, zoals bij Jaap. Petra en Marian proosten zogenaamd nog gezellig samen, maar ondertussen rollen ze nog net niet, a la Krystle en Alexis, aan elkaars haren trekkend door de kas van Jaap. Die overigens solliciteerde naar een glansrol in Lucky TV met zijn goedbedoelde mijmeringen over wat Petra en Marian over een half jaar in zijn keuken aan het doen zijn, en Marilyn in de slaapkamer.