Het raakt me: elke keer als de naam Nicky valt, verandert Peter R. de Vries in een heel andere man

Die ogen. Ik kon niet ophouden ernaar te kijken zondagavond. Naar de ogen van de vrienden van Nicky. Dertigers inmiddels, stoere gasten, maar aan die ogen te zien waren ze weer even 11. Zoals ze daar stonden bij de plek waar de tent stond in het bos, bij de boom waar ze ’s nachts tegenaan plasten. Ogen vol pijn en vragen, zo veel vragen: wat er toch is gebeurd die ene nacht? Ging hun vriendje zelf aan de wandel, is hij doelbewust van zijn luchtbedje gelicht door de dader, waarom hij en zij niet?