Iedereen die de documentairereeks Kinderen van Ruinerwold heeft gezien zal het herkennen: die ‘kinderen’ gaan onder je huid zitten. En in je hart. Door hun huiveringwekkende verhalen. Door de videofilmpjes die een inkijkje boden in dat helse huishouden met een volslagen verknipte vader. Alleen al die verwachtingsvolle en tegelijk bange ogen van de kleintjes als ze in de lens kijken. Door de bewondering die het oproept als je ze nu ziet, zulke welbespraakte, ogenschijnlijk sterke volwassenen. Met welke bovenmenselijke kracht is ze dat in hemelsnaam gelukt?