Het is op tv een doorlopend Sinterklaasjournaal deze dagen. Het ene moment staat burgemeester Edo Haan met razende reporter Jeroen Kramer te praten over de stoomboot en de liedjes die het shantikoor inzet zodra Sinterklaas van boord stapt.

Eén keer zappen en hij staat tegenover verslaggever Hans Schutte van RTL Nieuws waar het gaat over beveiligingspoortjes, demonstranten en tassen die doorzocht kunnen worden.

Welkom bij hét kinderfeest van het jaar. Of wat er nog van over is. Ik weet het niet meer. Als ik eerlijk ben, voelt het inmiddels als een politiek statement om mijn kinderen naar het Sinterklaasjournaal te laten kijken. Alsof ik het óók de gewoonste zaak van de wereld vind dat Zwarte Piet ineens wit is. Of gebloemd. Of een gezicht heeft als een schilderij van Mondriaan.

Terwijl Zwarte Piet voor mij gewoon roetzwart hoort te zijn. Maar als je dat tegenwoordig nog durft te zeggen, word je belaagd bij Pauw aan tafel, ben je 'Henk en Ingrid' of lijk je ineens bij de enge Nederlandse Volksunie te horen, die gaan demonstreren bij de intocht vanmiddag, net als de lui van Kick Out Zwarte Piet.  

Maar ik ben geen racist. Net zo min als het gros van de andere mensen die moeite hebben met de veranderingen die er nu doorheen geramd worden bij het Sinterklaasjournaal, op Nickelodeon, op RTL 4. Ik koester enkel de herinneringen aan het Sinterklaasfeest van mijn jeugd en wil dat graag doorgeven aan mijn kinderen. Mét een kindervriend die door de schoorsteen komt om de schoenen te vullen en aan wie je niet kunt zien dat het eigenlijk de buurman is. Of de man van de juffrouw op school. Of die ene acteur. Want dat krijg je met zo'n witte, gele of roetveeg Piet. En dan is het sprookje voor kinderen definitief kapot.

Ik zie het gebeuren thuis. In het Sinterklaasjournaal is Dieuwertje Blok even opgewekt als anders. Ze zoekt contact met Sinterklaas op de stoomboot. Terwijl ze praten, loopt zoals gewoonlijk achter zijn rug de boel in de soep en dreigt de intocht in gevaar te komen. De werkelijkheid is dat hij vanmiddag keurig op tijd aanmeert in Maassluis.

En dat er tussen de zwaaiende kinderen op de kades twee soorten mafkezen staan, met als enige doel het feestje grondig te verpesten. En dat niemand het meer weet. Vroeger klopte mijn hart deze periode vol verwachting. Tegenwoordig houd ik mijn hart met beide handen vast.  

Reageren? angela@ad.nl