'Ik zou willen dat ik nog tien levens had'

Ze beschikt over een cv als een telefoonboek en beheerst het vak tot in alle uithoeken. Momenteel regeert Ariane Schluter (50) op het toneel in Marguerite Duras' liefdesode La Musica van Theater Utrecht, maar ze kroop even makkelijk in de huid van Noord Zuid tv-detective Dana van Randwijck. En op het witte doek switchte ze soepel van volksvrouw Lenie in tragikomedie De marathon naar zwaarder drama rond verpleegster Lucia de B.

Ook geniet ze van een goed gevulde prijzenkast: Schluter mocht twee Gouden Kalveren en twee Theo d'Ors in ontvangst nemen en ze heeft de prestigieuze Theo Mann-Bouwmeester Ring in haar bezit. Ze wil niks kwijt over het door­geven van dat kleinood, behalve dat ze het sieraad niet zoals sommige voorgangsters vijftien jaar in huis houdt.

Toch rinkelt niet bij iedereen direct een bel bij het horen van de naam Ariane Schluter. Ze ziet dat geenszins als diskwalificatie, maar eerder als logisch gevolg van haar benadering van het vak.

Haar analyse: ,,Bij het spelen vind ik mijn personage altijd belangrijker dan mezelf. Daarom schuif ik mijn ego compleet aan de kant: niet ik sta in het middelpunt, maar mijn karakter. Bovendien vind ik het fijn geen BN'er te zijn, houd daarom deelname aan tv-spelletjes en quizzen bewust af. Zo combineer ik het beste van twee werelden: ik doe mee aan mooie projecten en werk met de beste acteurs, maar kan wel lekker anoniem over straat.''

Twee jaar terug nam ze een drastisch besluit. Ze vertrok bij haar vaste werk­gever Het Nationale Toneel om zich te storten op een freelance-bestaan. Hoewel haar partner zijn brood als art director (bij films en tv-series) verdient, vond ze die keuze voor onzekerheid een heftige stap. Zeker als moeder van een 15-jarige zoon en een 19-jarige dochter.  

Waarom koos je voor het onzekere?
,,Om weer vrij in mijn hoofd te zijn. Het Nationale Toneel is een fijne plek met goede collega's, een soort familie. Maar ik voelde me na acht jaar opgesloten en verstikt omdat ik constant en ver van tevoren wist wat ik zou gaan doen. Dan keek ik in december in mijn agenda en zag: op 22 mei sta je met die en die in dat stuk. En op 3 september het jaar daarna speel je zus en zo. Beklemmend. Dat wilde ik niet meer. Hoewel vastigheid zekerheid biedt, besloot ik toch die band door te snijden. Ongelooflijk eng. Maar ik heb tot nu toe geen seconde spijt gehad. Ik dacht vaker: waarom heb ik dit niet eerder gedaan? Het heeft zo bevrijdend voor me gewerkt.''  

Je agenda is nu evengoed nog tjokvol. Wat is dan het verschil?
,,Alleen voor het komend seizoen zijn data ingevuld. Na mei 2017 ligt alles open. Dat vind ik spannend. Het grote voordeel is dat ik nieuwe mensen ontmoet en per project afweeg: wil ik dit echt doen? Zoals nu bij de voorstelling La Musica met Peter Blok, een ontzettend gave rol over zinderende en onaf­gemaakte liefde.

,,Ik besef dat ik in een luxepositie zit, want ik kan nee zeggen bij gematigd enthousiasme. En een stuk kan nog steeds mislukken of minder worden ontvangen, zoals recent gebeurde bij La Famiglia. Ik snap de kritiek ook, het was een lastige serie om te duiden: komedie, vermengd met drama en dat ook nog in een Italiaanse setting. Maar ik heb er in elk geval wel met heel mijn hart voor gekozen.

,,Door die nieuwe instelling brandt bij mij het vuur als nooit tevoren. Mijn energie stroomt, ik begin te fantaseren, krijg allerlei ideeën. En die hoeven helemaal niet alleen op mijn vakgebied te liggen: ik ben net begonnen aan een tweejarige opleiding om Engelstalige literatuur te vertalen. Romans en toneelstukken. Ik vind dat te gek.''