Italië wint met rockmuziek, Jeangu Macrooy krijgt geen punten van het publiek

Europa is dus gegaan voor de harde rock van Maneskin, de Italiaanse band die letterlijk en figuurlijk zorgde voor vuurwerk in Ahoy. Het Europese publiek tilde Italië van de vierde plaats bij de vakjury naar de eerste in totaal. Maar liefst 318 punten gaven de kijkers aan Maneskin, dat met Zitti e Buoni (Zwijg en gedraag je) Ahoy vanavond twee keer plat speelde.

Barbara Pravi, de Franse medefavoriete, bleef steken op plaats twee. Zwitserland, dat met Gjon’s Tears de favoriet was van de vakjury, werd derde. Jeangu Macrooy beleefde een deceptie. De Nederlandse act kreeg voor Birth of a new age van de vakjury een schamele elf punten, het Europese publiek negeerde Macrooy volledig. Een unicum in de historie van het Songfestival, want vier acts kregen van de kijker geen punten. Naast Nederland was er ook niks voor Duitsland, het Verenigd Koninkrijk en Spanje. Stefania scoorde wel goed met een tiende plek. 

De show die eraan voorafging, was sprankelend. Lenny Kuhr in haar rode jurk op het dak van het nieuwe depot van museum Boymans Van Beuningen, zingend als de troubadour van Europa. Sandra Kim die J’aime la vie vertolkt vanaf het dak van Hotel New York, dj Afrojack, Wulf en Gennis Grace die de Erasmusbrug vanuit Rotterdam zo in vele miljoenen Europese huiskamers brachten. De organisatie van het songfestival bewaarde het beste voor het laatst.

De prachtige filmpjes, ook die onvergetelijke, ontwapenende video van Edsilia Rombley als taxichauffeur van oud-deelnemers, vormden een rode loper naar de puntentelling. Dat Duncan Laurence vanwege corona niet echt in Ahoy kon zingen, maar dat moest doen vanaf een eerder opgenomen video? Het deerde weinig. Het eerbetoon aan de man die het festival twee jaar geleden naar Nederland haalde bleef overeind. Zijn gedragen Stars, bij voorbaat een nieuwe hit, was een passend en vooral prettig rustpunt in het finalegeweld.

Het songfestival was deze week balsem voor de gekwetste ziel van Europa. Wat kwam het daarbij goed uit dat er deze week negen publiekshows mochten zijn. Die 3500 toeschouwers in de arena klonken zaterdagavond als een vol stadion. Jeangu Macrooy kreeg er vleugels van, net als alle artiesten en de presentatoren, van wie Nikkie de Jager in alle televisieshows de ster was. Zaterdag voegde Edsilia Rombley zich in dat opzicht nadrukkelijk bij haar collega met onder meer haar verfrissende taxifilmpje en een kort intermezzo bij de hokjes van de tv-commentatoren.

Bekijk hieronder fragmenten van de persconferentie met winnaar Italië.

De beelden van een kolkend Ahoy waar de bezoekers dankzij de Fieldlab-richtlijnen naast elkaar zaten, gaven de indruk van het oude normaal. Dat het zo natuurlijk niet werkt, was achter de schermen goed te merken. Maar al die voorzorgsmaatregelen bleven voor de tv-kijker buiten beeld en zo hoort het.

Muzikaal had de finale vanavond genoeg te bieden, al was het goed dat we de gemakzuchtige inzendingen van het Verenigd Koninkrijk (James Newman met Embers) en Duitsland (Jendrik met I don’t feel hate) deze week maar eenmalig zagen. Maar er bleef meer dan genoeg bleef er over om van te genieten. Het emotioneel geladen Voilà van Frankrijk, de scheurende rock uit Italië, de oogstrelende act van Portugal en de absolute powerzang van Malta; stuk voor stuk sterke optredens.

Wat beklijft van deze avond? Het adembenemende podium, de publieksenergie die we ruim een jaar zo hebben gemist en ook het goede werk van de vier Nederlandse presentatoren, waarvan er drie een stukje zongen in de energieke opening van de avond. En niet te vergeten: de fijne EurovisionTutorial-filmpjes van Nikkie de Jager. Na deze derde show is de conclusie dat het een songfestival was waar Nederland trots op mag zijn – en Europa dus ook.

Bekijk hieronder onze video’s op het gebied van Show & Entertainment.