Nog steeds die overrompeling in All You Need

Weet u wat ik zo knap vind aan All You Need Is Love? Dat het programma in 25 jaar eigenlijk niet noemenswaardig is veranderd, maar toch fris aanvoelt, elke zaterdagavond weer. Komt natuurlijk doordat het thema liefde nooit verveelt en dat we er in deze onzekere tijden, waarin de wereld op zijn kop staat, meer behoefte aan hebben dan ooit. Ik tenminste wel.

Maar het ligt ook aan Robert ten Brink en zijn team, die nog steeds uitstralen dat ze er ongelofelijk veel pret in hebben om met de caravan op pad te gaan naar een middelbare school, om op verzoek van een stel bakvissen twee leraren te koppelen. Om daarna oma Trijnie in de studio te verrassen met haar los-vaste lover Frederik die nu eindelijk duidelijkheid wil. En die vervolgens in Australië een zieke vader met zijn geëmigreerde dochter herenigen.  

Juist omdat er in 25 jaar zo weinig is veranderd, verbaas ik me over één ding: dat mensen nog steeds zo overrompeld zijn als Robert ze uit het publiek pikt. De reactie is anno 2017 nauwelijks anders dan in 1992: ze slaan de hand voor de mond, kijken hun buurman of -vrouw semi-beschuldigend aan en kunnen op de rode bank de eerste vijf minuten geen woord uitbrengen zonder in een hulpeloze giechelbui te schieten. Hoe kan dat? Zo iemand verveelt zijn omgeving al maanden met verhalen over de Braziliaanse vakantieliefde die zó gemist wordt dat skype oververhit is of over dat leuke meisje van de buurtsuper dat hij maar niet mee durft uit te vragen. En dan voelt hij geen nattigheid als vader, zus of vriend ineens met kaartjes staat te wapperen voor All You Need? Hoe naïef kun je zijn? Blijkbaar heel erg.  

En dan is er nog een andere categorie publiek, die we nooit te zien krijgen maar waarvan ik zeker weet dat ze er óók tussen zitten: de mensen die door familie of vrienden zijn meegetroond en dénken dat hun geheime liefde achter de klapdeuren staat of dat het zo vurig gewenste huwelijksaanzoek nu echt gaat plaatsvinden. Maar die tot de teleurstellende ontdekking komen dat het geen smoesje was toen tante Mia zei dat ze zo graag eens in de studio wilde kijken en op de foto wilde met Robert.

Met díe mensen heb ik al 25 jaar zo'n medelijden.  

Reageren? angela@ad.nl