Zelden heeft een film zo onder vuur gelegen als de wraakfilm Death Wish uit 1974. De manier waarop Charles Bronson als de architect Paul Kersey, nota bene een dienstweigeraar, eigenhandig wraak neemt op de moordenaars en verkrachters van zijn vrouw en dochter, riep destijds in progressieve kringen een storm van protest op.

Ook deinsde deze Kersey – die van een pacifist in een wraakengel veranderde – er niet voor terug om op jacht te gaan naar overvallers, bendeleden met een bepaalde huidskleur en afkomst die de parken en straten van New York onveilig maakten. De slappe aanpak van het justitiële apparaat en de onmacht van het politiekorps deden hem naar de wapens grijpen.

,,Een ultrarechtse, bijna fascistoïde film’’, oordeelden veel critici van respectabele Amerikaanse kranten zoals The New York Times en de Chicago Tribune destijds. Maar het publiek dacht er heel anders over. Dat vond het geen foute film en ging helemaal mee met de wraakodyssee van Bronson.

Het goedkoop geproduceerde Death Wish werd, deels door zijn omstreden karakter, een verrassende bioscoophit die resulteerde in vier vervolgfilms – de laatste dateert uit 1994 – met in elke aflevering een meer vermoeid ogende Bronson in de hoofdrol die telkens maar weer meemaakt hoe een van zijn naasten door tuig van de richel wordt belaagd en soms zelfs van het leven wordt beroofd.