Ten opzichte van de andere producties is het bij laatstgenoemde opmerkelijk dat de hoofdpersoon, zangeres Liesbeth List (75), nog leeft. Ze werd tijdens de première in Carré met een staande ovatie begroet.

Liesbeth kent twee gezichten. Eerst is daar Renée van Wegberg die het hoofdpersonage waarlijk superbe vertolkt.

Zij heeft zich het pathos van Liesbeth List, de rollende (Rrrramses....) r, haar onzekerheid en broosheid indrukwekkend eigen gemaakt: geen eendimensionale imitatie, maar een knappe interpretatie, die vocaal af is. Maar Van Wegberg en de cast zijn opgezadeld met een script (Louis van Beek) dat rammelt en te veel wil vertellen.

Het - overigens beproefde concept - van een droom, waarin List haar overleden geliefden ontmoet (Ramses Shaffy, echtgenoot Robert Braaksma, haar ouders, couturier Frank Govers) die een danse macrabe opvoeren met haar nog levende ex Cees Nooteboom en dochter Elisah, wordt bijna encyclopedisch uitgewerkt.Er wordt gestrooid met feiten en feitjes (Liesbeth List: 'Dat ik daarvoor een gouden plaat kreeg..' - Frank Govers: 'En een Edison'), alsof de scenarist bang was ook maar iets te missen uit haar rijke carrière.

Die hang naar chronologie en drang naar compleetheid haalt alle vaart uit de voorstelling en, ernstiger, staat verdieping van het personage List in de weg. Nu wordt ze fragmentarisch door haar levensfasen gevoerd, waarbij zelden iets beklijft.Bovendien: wanneer je een welhaast perfecte List ten tonele voert, dien je daar gelijkwaardige Ramses Shaffy tegenover te zetten.Michael Konings is een geval van ernstige miscasting. In weinig doet hij aan de flamboyante zanger denken, al poogt hij geforceerd diens strapatsen te kopiëren. Daarbij benadert hij zijn personage in vocaal opzicht zelden.

Het is Renée van Wegberg die uiteindelijk Liesbeth overeind weet te houden met haar glansrol. Een prestatie in een zo matig verhaal.

Oordeel: drie sterren.
Gezien: 2 oktober, Carré.