De laatste keer dat ik de vorige week op 75-jarige leeftijd overleden Rutger Hauer aan de telefoon sprak, was drie maanden geleden. De reden om hem te bellen was om een artikel te schrijven over zijn herinneringen aan de verfilming van Turks Fruit, het boek van Jan Wolkers dat dit jaar vijftig jaar geleden verscheen.

Hauer nam meteen op. Ik schrok een beetje van zijn stem. Hij klonk broos, breekbaar en vermoeid. Hij zat niet te wachten op een vraaggesprek liet hij beslist weten. Het staat allemaal in mijn autobiografie, luidde zijn afwijzing. Maar verder klonk hij heel vriendelijk.

Ik had op dat moment geen idee hoe het met zijn gezondheid was gesteld. Rutger, die blijft eeuwig leven was mijn gedachte. Hij straalde altijd kracht, rust, autoriteit uit. Hij was mijn jeugdheld die als ridder Floris eind jaren 60 mijn ouderlijke woning binnen galoppeerde als de Nederlandse variant van Ivanhoe, de Engelse serie met Roger Moore, ook een idool uit mijn jeugd.