In de jaren 90 zouden we waarschijnlijk meer hebben gesmuld van een bad guy als Albert Sparma (geen tikfout). Lijzige stem, wijd opengesperde ogen, gemene grijns. Iemand die er stiekem van smult dat de politie hem op het spoor is. Anno nu, in een tijd dat thrillers met meer authenticiteit worden opgediend, komt het over als een nogal geforceerd toneelstukje.