Waarom het probleem met vrije meningsuiting veel verder gaat dan de spotprent-affaire

Ik had echt zin in een vrolijk stukje over Ali B op volle toeren of I Can See Your Voice. Desnoods iets over de zoveelste comeback van Henny Huisman of de nieuwe Peppi&Kokki, Jineks olijke analistenduo Joost Eerdmans en Michiel Vos. Maar nee, even geen Amerikaanse verkiezingen, en zeker geen corona. Het leven is al somber genoeg.

Maar toen was daar die dreun: Rotterdamse leraar ondergedoken na bedreigingen. Door leerlingen. Om een spotprent. Cameraploeg van Powned aangevallen. Voelen Parijs en Wenen al dichtbij, dit is slechts een paar kilometer van mijn huis. En zo zat ik toch weer met stijgende bloeddruk drie talkshows te kijken, waarin het ging over hoe ónze vrijheid van meningsuiting in het geding is. Bijvoorbeeld door een petitie om Mohammed-cartoons te verbieden. En door prominente moslims die liever discussiëren over hoe je zo’n cartoon nou ‘op een betere manier’ bespreekt in een klas, dan dat ze een ferm Aboutalebje doen. (‘Staan de waarden van dit land je niet aan? Rot toch op.’)