We hebben de Nederlandse inzending voor het Songfestival gehoord

Laat ik eens gokken: we hebben vanavond de Nederlandse inzending voor Lissabon gehoord. Uiteraard, zonder de songs van woensdag en donderdag te hebben beluisterd, is zo’n stelling net zo kansrijk als een uitgestrooid handje fiches op een roulettetafel. Maar één ding is wel helemaal zeker: The World Can Wait past Waylon als het fluwelen jasje dat hij zo graag draagt.

Natuurlijk, de resterende twee liedjes van Waylons album zullen we met even veel interesse beluisteren als de eerste drie. Maar van dat trio heeft Waylon duidelijk zelf het meeste gevoel bij The World Can Wait. De zanger was zichtbaar nerveus het te zingen in de studio van De Wereld Draait Door.

Door de persoonlijke lading wellicht: de song kan zomaar een ode zijn aan zijn geliefde Bibi, die kampt met een burn-out. In zo’n geval kan, weet ik uit eigen ervaring, de wereld inderdaad het beste maar even wachten.

The World Can Wait is een moderne countrysong, die op alle noodzakelijke vakjes een vinkje krijgt: goede melodie, meeslepende opbouw van verstild naar climax plus een refrein dat zich onmiddellijk in je hoofd nestelt. En voor Waylon ook een prettige promotionele bijkomstigheid: hij heeft zijn album en zijn naderende tournee precies zo genoemd.

Of het de beste keuze voor Lissabon is? Dat weten we pas donderdagavond rond de klok van acht. Voor die tijd zou ik nog zo graag een volkomen uitgeklede, Johnny Cash-achtige gitaarsong van hem willen horen. Al is het maar om te testen of The World Can Wait echt de ware is.  

Lees hier ook:

Liedje 2: 'Dit nummer zou gelijk staan aan zelfmoord op het Songfestival-podium'

Liedje 1: 'Back Together is vermoedelijk niet de Nederlandse bijdrage voor Lissabon'