Bas Verwijlen miste topvorm op Spelen

' Ik was totaal niet in vorm', verzucht de 29-jarige degenschermer in zijn trainingshal in Den Bosch. 'Ik voelde het al weken van tevoren, maar daar heb ik niet aan toe willen geven. Privé zat en zit alles goed dus daar heeft het niets mee te maken. Het is een typisch sporters-dingetje.' In zijn eerste partij in Londen, tegen de Braziliaan Athos Schwantes, probeerde hij alles van zich af te schreeuwen. Elk puntje werd gevierd met een blik van arrogantie, een schreeuw van triomf. 'Ik voelde de spanning, de druk. Ik wilde me overschreeuwen, in de hoop dat ik mijn vorm vond.'

Die bleek niet zo maar terug te keren. Tijdens die partij ging Verwijlen ook nog eens door zijn enkel. Het kostte hem naar eigen zeggen zijn voorbereiding op de zijn tweede wedstrijd, tegen de Duitser Jörg Fiedler. 'Ik wil die enkel niet als excuus gebruiken voor mijn verlies. Maar tussen die partijen zat een uurtje en in de tussentijd ben ik alleen maar bezig geweest om pijnstillers te nemen, mijn enkel in te tapen en te kijken of ik er op kon staan. Ik had dus weinig tijd om me echt op mijn tegenstander te richten.'

Verwijlen ging vervolgens kansloos ten onder. Het lawaai van zijn eerste partij was verdwenen, Verwijlen leek machteloos tegen de Duitser. 'Ik had tegen hem ook niks om te schreeuwen. Ik leek misschien wel een ander persoon, maar dat was ik niet. Als ik in topvorm ben is het al op zijn best 50/50 tegen hem. Maar die vorm was er dus niet.'

In Nederland waren de verwachtingen hooggespannen. Verwijlen werd vooraf gezien als een medaillekandidaat, ook gebaseerd op zijn resultaten in 2011, toen hij bij zowel bij het EK als WK zilver pakte. 'Ik ging voor een medaille, anders kan je net zo goed thuisblijven. Er stond meer druk op, meer dan ooit. En er werd dus veel van mij verwacht, ook door veel mensen die zich nooit verdiept hebben in de sport.'

Diezelfde mensen stuurden hem na zijn troosteloze uitschakeling mailtjes. De één steunde hem, anderen vielen hem af en scholden hem zelfs uit. 'Behoorlijk vervelend', zegt Verwijlen met gevoel voor understatement. Hem werd verweten te arrogant op de loper te staan. 'Dat geschreeuw hoort bij mijn sport. Er komt veel passie en emotie bij kijken. Maar wie mij buiten de sport kent, weet dat ik een rustige jongen ben. Ik heb het inmiddels leren relativeren. In Nederland hebben nou eenmaal veel mensen een mening.'

Het scheelt volgens hem dat hij na de Spelen zijn degen ruim anderhalve maand niet heeft aangeraakt. Ook mede door de opgelopen enkelblessure, die hem uiteindelijk ruim 3 maanden parten speelde. 'Ik heb na de Spelen echt helemaal niets gedaan. Ik ben op vakantie gegaan en heb gewoon een beetje aangerommeld. Ik ben ook nog steeds niet vol in training.' Verwijlen hoeft pas eind januari weer op niveau te zijn, als alle belangrijke wedstrijden weer beginnen. En dan weer op voor de volgende olympische cyclus; aan stoppen heeft hij namelijk nooit gedacht. 'Ik ga zeker voor Rio. En 2020? Waarom niet?'