De radeloze coureur en de brandende bolide op Zandvoort

De tv-kijkers weten op 29 juli 1973 aanvankelijk niet goed wat zich op het beeldscherm afspeelt. Ze zien een brandende raceauto op het circuit van Zandvoort. De wagen ligt op z’n kop en er rent een radeloze coureur omheen. Hij grist een poederblusser uit de handen van een treuzelende baancommissaris en probeert het vuur te doven. Tevergeefs, de vlammen zijn ontembaar. Langzaam daalt het besef bij de kijker in.

Even later bevestigt verslaggever Henk Terlingen de ergste vermoedens. ‘Ik ben net bij het ongeluk geweest’, hijgt hij in de microfoon. ‘De man is dood. Ik heb het gezien en het is walgelijk.’ De man over wie Terlingen het heeft, is Roger Williamson. De Britse coureur is zojuist levend verbrand terwijl hij om hulp schreeuwde naar zijn vriend en collega David Purley. De tv-kijker zat op de eerste rij.

De dodelijke crash van Roger Williamson is misschien wel de zwartste bladzijde uit de geschiedenis van de Formule 1. De verwoede pogingen van Purley om zijn vriend te redden, de apathische baancommissarissen, de race die gewoon doorging terwijl het levenloze lichaam van Williamson een paar meter verderop uit de auto werd gehaald: het is allemaal niet om aan te zien. Het enige lichtpuntje is dat de beelden een schokgolf teweegbrachten en dat Formule 1 sinds die dag een veiligere sport is.