Een klein rustiek damparadijsje

Van de ene had ik nog nooit gehoord. Van de andere ook niet. Gisteren zaten er twee jongens tegenover elkaar in een theater in Scheveningen. Tussen hen in stond een dambord. Ze speelden om de wereldtitel en ze kwamen allebei uit Nederland. De ene heette Roel en de andere Jan.
 
Ik heb niets met dammen. Nooit gehad ook. Ik snap de regels niet (hoe zat het ook alweer met die schijf die de achterlijn haalt?), ik heb er geen geduld voor en ik ben voor het leven getraumatiseerd omdat ik in een ver verleden in de eerste ronde van het schooltoernooi van het bord werd geveegd door een jongetje dat ondertussen Suske en Wiske en de Toornige Tjiftjaf aan het lezen was.
 
Maar sinds Roel en Jan is alles anders. Gisteren heb ik de laatste partij van het WK dammen gevolgd. Ik keek op een livestream naar een bord met schijfjes. Ernaast stonden allerlei cijfercombinaties (14. 39x30 07-12) waar ik geen touw aan kon vastknopen. Het was alsof ik naar de uitleg van de snaartheorie zat te kijken, of naar de nieuwe dienstregeling van de NS: het was abacadabra in het kwadraat. Heel soms verschoof er een schijf op het bord. Tussen de zetten in zocht ik naar meer informatie over Roel en Jan. Roel bleek Boomstra van achteren te heten, Jan was Jan Groenendijk.
 
Bij dammers stelde ik me altijd bleke oude mannen met een coupe Albert Einstein voor, maar Roel en Jan waren samen amper veertig jaar oud. Jan wilde ooit profvoetballer worden, maar had gekozen voor een carrière als dammer, Roel deed er ook nog een natuurkundestudie naast en hij schreef in zijn vrije tijd blogs voor zijn damvereniging, waarin hij tot in detail beschreef hoe hij die ene partij op dat ene toernooi misschien toch wel had kunnen winnen als hij toch maar 34. 50-44
17-22 had gespeeld.

Maar nog fijner waren de interviews die her en der circuleerden. Er bleek een schat aan heerlijk stroef lopende interviews met Roel of Jan (meestal in een gymzaal of een schooltje) verborgen te liggen in de spelonken van het internet. Ik kon er geen genoeg van krijgen - een sporter die lang nadenkt op de vraag wat we van hem kunnen verwachten en dan vanuit de grond van zijn hart 'Een leuke partij!' roept. Nathan Rutjes eat your heart out!
 
Misschien had ik het gewoon even nodig. Geen supporters die een scheidsrechter gijzelen, omdat hij een penalty aan de tegenstander heeft gegeven. Geen journalisten, die met z'n honderden op die ene sporter springen om hem te vragen naar zijn nieuwe hoed. Geen kapotgemediatrainde gesprekjes met multimiljonairs. Geen trashtalkende kickboksers. En geen gelazer met Russische urinestalen. Maar gewoon twee jongens die heel de dag naar de stenen op een bord staren.
 
Het was alsof er gisteren in de volslagen losgeslagen wereld van de sport heel even een klein rustiek paradijsje bestond. Roel, Jan en een dambord - het was alles wat er was en het was meer dan genoeg.