Nu er moord en brand wordt geschreeuwd over de staat van het Nederlandse voetbal is het dus zaak je grenzen te verleggen. Ik dacht altijd dat ik een non-conformist was, maar halverwege het WK in Brazilië was deze romanticus om. Van Gaals dogma's - a) vijf verdedigers b) balbezit = bijzaak en c) schoonheid is altijd ondergeschikt aan efficiency - leken mij tijdelijk een must. Weer een jaar verder zeg ik: zo moet het structureel. Fuck de Hollandse School.

Welke koers we precies gaan varen? Die van het opportunisme natuurlijk. Het moet vuig. Héctor Moreno heeft ons het licht doen zien. Eerst brak hij Shaw van Manchester United, daarna Tannane van Heracles. We hebben Moreno's gedachtengoed nodig. De kunst is om voortaan zó gemeen te zijn dat de kenners met elkaar overhoop liggen of het wel gemeen was. De Engelse arbiter Webb zei dat wat Moreno deed met Shaw mocht, Mario van der Ende vond van niet. De kunst is om je tegenstanders van het veld te schoppen en zelf te mogen blijven staan.

Het is een omslag, ja. Maar karakters kun je veranderen. Walter White (de hoofdrolspeler uit Breaking Bad) was een watje: leraar scheikunde werd meedogenloze drugsbaron. Moest wel. Hij was erg ziek en wilde zijn gezinnetje met een beetje geld achterlaten.

Ga mij nou niet wijzen op het einde van Breaking Bad. Walter White kan dan misschien wel doodgaan, zijn vertolker Bryan Cranston leeft nog. Dat slaat nergens op, maar zo gaat dat bij opportunisme.

We zijn met zijn allen in paniek. We moeten het over een andere boeg gooien. Laten we ons nieuw soort voetbal Mexicaanse School noemen of als codenaam Breaking Bad geven. Zo is de ernst duidelijk. De weg naar het herstel zal over lijken geplaveid zijn. Van de scheidsrechters hebben we niks te duchten: die kijken alleen maar of er in het strafschopgebied hands wordt gemaakt...