Het ontroerende, maar tragische verhaal van Alexander Dale Oen

In de ochtend van 25 juli 2011 zijn de straten in Oslo verlaten. De Noorse hoofdstad ontwaakt uit een nachtmerrie waar het drie dagen eerder door terrorist Anders Breivik in is gestort. Later op de dag zullen honderdduizenden mensen bijeenkomen om de 77 dodelijke slachtoffers te herdenken en een vuist te maken tegen het onbegrijpelijke geweld. Maar nu is het nog rustig in de stad. Slechts een handvol politiebusjes herinneren aan de bizarre situatie waar het land zich in bevindt.

Zo’n 8.000 kilometer verderop staat Alexander Dale Oen op het startblok voor de finale van de 100 meter schoolslag op de WK in Shanghai. De gebeurtenissen in zijn land spoken al dagen door zijn hoofd, maar zodra het startpistool klinkt is er leegte. Dale Oen zwemt de race van zijn leven en verovert de enige wereldtitel uit zijn loopbaan. Bij het juichen wijst hij naar de vlag op zijn badmuts, want nooit voelde hij zich een trotsere Noor. Tijdens de prijsuitreiking kan hij zijn tranen nauwelijks bedwingen.

Negen maanden later wordt Alexander Dale Oen op een trainingskamp dood in zijn badkamer aangetroffen. De 26-jarige zwemmer kampte met een ernstige hartafwijking zonder daarvan af te weten. Voor de tweede keer in één jaar is Noorwegen in schok. ‘Nu huilen wij voor jou, Alexander’, koppen de kranten.