In het kleine Utrechtse café van Joop van Maurik werd deze week een nieuw voetbalblad gelanceerd.

'Voetbalzanger' John de Bever kwam een potje zingen, er waren bitterballen in overvloed, en naar verluidt werd het nog een doldrieste avond.

Het blad heet 'Staantribune'.

Het eerste nummer is alleen online te lezen, helemaal gratis, en het blad maakt precies waar wat het belooft: Staantribune is een liefdevol magazine over voetbalcultuur, met de nadruk op liefdevol. Geen geneuzel over tactiek of transfernieuwtjes, maar alles over de cultuur rond het voetbalspel, minus de platte ranzigheid.

Dus: verhalen over bier en entreekaartjes. Een reportage over de beladen derby tussen Catania en Palermo. Schitterende foto's van vergeten stadions. Oude spelersfoto's. Géén interviews met Memphis Depay of de nieuwe 20-jarige rechtsback van FC Utrecht, maar wel met Khalid Sinouh en Joop van Maurik.

De hamvraag wordt: is zo'n blad levensvatbaar? In Duitsland zijn magazines als 11Freunde en When Saturday Comes tamelijk succesvol, maar de Nederlandse markt is veel kleiner, conservatiever en complexer.

Het prachtige maandblad 'Johan' heeft nota bene maar een paar jaar bestaan. Marktleider Voetbal International hapte alle stukken van de taart altijd zo gretig en gulzig op, dat er slechts een paar lullige kruimeltjes overbleven.

Maar toch. Juist de warme, nostalgische, culturele en progressieve kant van het voetbal is relatief onontgonnen gebied. Het sentiment van 'against modern football' is tegenwoordig overal een beetje, maar tegelijk is het een wat ongrijpbaar fenomeen.

Iedereen snapt waar het voor staat, bijna iedereen voelt er wel iets bij, maar de vraag is of het ooit ergens toe leidt, want er liggen nogal wat ingewikkelde dossiers op tafel. Een WK in Qatar. De totale vernietiging van het competitieve, internationale clubvoetbal. Combiregelingen. Kunstgras.

Voor de goede orde: het gaat hier niet alleen over de romantiek van een stel verstokte sentimentalisten. Voetbalcultuur en dat 'against modern football' zo u wilt, het is méér dan uitsluitend 'vroeger was alles beter'. Het komt voort uit de realiteit dat 'The People's Game' een heel ander spel is geworden.

Mensen zijn klaar met de waanzin en de onzin. Met de zakkenvullers en de marketingjongens. Met de gesjeesde zaakwaarnemers en de schofterige voetbalanalytici. Met de Sepp Blatters en de Vincent Tans. Met al die nagemaakte types, kortom, die ons voetbal hebben gekaapt.

Al die liefhebbers willen iets heel simpels terug: namelijk het voetbal waar ze ooit verliefd op werden. Gewoon het fijne, ongecompliceerde voetbal van patat op de staantribune. Van een biertje in de kantine. Van normaal doen. Van jongens onder elkaar.

(En vooruit, heel modern: ook van meisjes onder elkaar.)

Als in opstand komen niet direct zin heeft, kun je altijd nog koesteren wat je hebt. Met collega Chris organiseer ik daarom een paar keer per jaar een voetbalavondje in het café, dat we 'Bier & Ballen' hebben genoemd.

Heel bijzonder is het niet: we nodigen wat gasten uit. Er wordt voorgelezen en muziek gemaakt. Er komen wat mooie voetbalbeelden voorbij.

Dat die avondjes inmiddels binnen zes minuten zijn uitverkocht, verbaasde ons in eerste instantie totaal, maar vervolgens ietsje minder. Veel mensen houden namelijk gewoon van voetbal en ons avondje is allesbehalve cynisch, beledigend of doodernstig. Het draait uitsluitend om de lol en liefde voor het voetbal.

Precies daarom wens ik Staantribune ook zo'n lang en gelukkig leven toe, samen met al die andere bladen, blogs en internetsites, die met eenzelfde soort warmte en hartstocht worden gemaakt. Want je kunt een gewichtig symposium organiseren, maar uiteindelijk heeft ons voetbal gewoon liefde nodig. Voetbalruilbeurzen, bingoavonden in de kantine, supporterstoernooien, nieuwe voetbalbladen, voorleesavondjes, gekke boeken: het is allemaal goed. Liefde. Meer niet.