Noem het een klein smetje op een groots en heldhaftig leven, maar het was natuurlijk niet erg handig van Nelson Mandela om één dag voor de WK-loting te overlijden, nota bene op primetime.

Nu was Sepp Blatter er - daar kon je donder op zeggen - als de kippen bij.

Razensnel liet ons FIFA-baasje donderdag een statement uitvaardigen vanuit zijn luxueuze hotelsuite in Costa do Sauipe. Zo doe je dat met het witte licht van bijna-heiligen: vlug ga je ernaast staan, pal in het schijnsel. Gretig schurk je aan tegen de grootsheid van de bijna-heilige, want zo straalt zijn grootsheid ook een beetje op jou af.

Sepp Blatter snapt dat als geen ander natuurlijk. Daarom schreef hij:

'Met groot verdriet uit ik mijn diepe respect voor een bijzonder mens, vermoedelijk de grootste humanist van onze tijd en een goede vriend van mij: Nelson Rolihlahla Mandela. Hij en ik deelden een onbegrensd geloof in de buitengewone kracht van voetbal, die mensen kan verenigen in vrede en vriendschap.'

'Hij en ik': het stond er echt.

De dood van een mondiaal vrijheidssymbool, het internationale boegbeeld van verzoening, aangrijpen om het bovenal over jezelf te hebben. Je moet dat maar durven - en Sepp durft dat. Die kent geen schaamte of nederigheid.

Nelson Mandela is 'een goede vriend van mij', schreef Blatter in zijn allereerste zin. Daarna legde hij uit wat voorheen niemand ooit was opgevallen: dat hij en Mandela heel veel gemeen hadden, als twee bloedbroeders in de wereld van voetbal en vrede. Sepp Blatter, aldus Sepp Blatter, is eigenlijk een soort witte Mandela.

Nelson Mandela was nooit kieskeurig. Dat kon ook moeilijk anders, als vaderfiguur van alle mensen, maar het was tegelijk zijn grootste valkuil. Moammar Khadaffi om de nek vliegen of gezellig theeleuten met Hosni Mubarak: er valt wat voor te zeggen om het niet te doen. Voor je het weet ben je een marionet van de macht.

Maar Mandela was van iedereen, dus óók van de schurken.

Op 11 juli 2010 zag ik hem het stadion binnenrijden in een golfkarretje, met een grote bontmuts op zijn hoofd. Het was een overweldigende ervaring, Mandela zien in levende lijve, al was het maar als een klein stipje in de verte. De mensen in Soccer City juichten voor hem en wij juichten mee, terwijl Sepp Blatter stralend stond te wuiven op het ereterras.

Pas later begreep ik hoe de druk vooraf was opgevoerd. Mandela was al ziek destijds. Zijn 13-jarige achterkleindochter overleed vlak voor de openingswedstrijd van het WK, maar Mandela moest en zou aanwezig zijn bij de WK-finale. Lees het boek 'FIFA Maffia' van Thomas Kistner en je begrijpt waarom: voor Sepp Blatter moest 11 juli 2010 een dag van ultieme glorie worden.

De entree van Mandela moest bovenal afstralen op het baasje van de FIFA, een half jaar voor diens herverkiezing. Madiba, verzwakt of niet, moest en zou verschijnen.

Mandela is waardevol geweest voor de sport - en andersom was de sport dat voor zijn idealen. Alleen al die legendarische rugbyfinale in 1995, niet lang na zijn benoeming tot president van Zuid-Afrika.

Het moment waarop Mandela de wereldbeker overhandigde aan de blanke aanvoerder François Pienaar: het is één van de meest iconische sportverhalen aller tijden. De Apartheid was net afgeschaft, de vrede in Zuid-Afrika was kwetsbaar, maar Mandela legde zijn hand liefdevol op de schouder van Pienaar. Het gebroken land verbroederde.

Maar net zo makkelijk laat de symboliek van sport zich misbruiken. Sepp Blatter had donderdag zijn tenenkrommende statement amper afgegeven, of hij sommeerde om alle FIFA-vlaggen halfstok te hangen. En voorafgaand aan het lotingcircus volgde de kortste minuut stilte aller tijden, want al te lang mocht het rouwen nou ook weer niet duren.

Toen de mensen in Brazilië de straat op gingen om te protesteren tegen de FIFA, antwoordde Sepp vlug dat voetbal en politiek twee verschillende werelden zijn.

Dat was een keiharde leugen, maar dat wist u al.