Waarom John van Loen in Utrecht een held is (en niet in de rest van Nederland)

Als je de Wikipedia-pagina van John van Loen mag geloven, luistert de voormalige spits naar drie bijnamen: De Rode Baron, De Vuurtoren en Lantaarnpaal. Daar deden ze in de vorige eeuw niet zo moeilijk over, ze pakten gewoon iemands opvallende uiterlijke kenmerken en boetseerden daar wat bijnamen omheen. Zo kon het bijvoorbeeld dat Ruud Gullit als ‘Zwarte Tulp’ door het leven ging. Vandaag de dag zou de bedenker daar niet mee wegkomen.

Hoe dan ook, John van Loen was een lange roodharige spits met een sloophamer als voorhoofd. Op 6 juni 1985 maakte de geboren Domstedeling zich onsterfelijk bij zijn stadgenoten. Diep in blessuretijd van de bekerfinale tegen Helmond Sport kopte hij van grote afstand de 1-0 tegen de touwen en bezorgde hij FC Utrecht de eerste hoofdprijs uit de historie. Een stoomcursusje ‘hoe word ik clubheld voor het leven’.

Deze heldenstatus verdampte echter zodra Van Loen de stadsgrenzen passeerde. Buiten Utrecht was Van Loen eerder pispaal dan lantaarnpaal. Bij Oranje bijvoorbeeld, waar hij enkele maanden na de bekerfinale verantwoordelijk werd gehouden voor het mislopen van het WK voetbal, omdat hij in het kwalificatieduel met België zijn man uit het oog was verloren. Ook in de jaren dat hij voor Ajax en Feyenoord speelde, kon Van Loen de fans bepaald niet bekoren. Aan het einde van zijn loopbaan keerde hij dan ook terug bij het vertrouwde FC Utrecht.