Detroit: Become Human - Niets menselijks is deze robots vreemd

Als jij moet onderhandelen met een verwarde gijzelnemer die dreigt een meisje van een flat te gooien, hoe pak jij dat aan? Win je eerst achtergrondinformatie in, steek je dat gevonden vuurwapen in je zak of race je naar buiten, het dakterras op? Kies je voor de agressieve benadering, speel je open kaart of lieg je dat het gedrukt staat?

In Detroit: Become Human bepalen jouw individuele keuzes het verhaalverloop en de uitkomst van deze hoogspanningssituatie, en dat maakt soms een verschil van leven en dood. In deze beginmissie geldt dat ook voor jouw personage, dat met een beetje pech neergeknald wordt of op de stoep te pletter slaat.

In dit geval betekent dat niet het einde van de wereld, aangezien je in deze videogame in de synthetische huid van een androïde kruipt. In die van drie androïdes zelfs: een robotrechercheur, een kindermeisje en een verpleger die zich tot verzetsstrijder ontpopt.

Lees verder onder de foto

Zo zie je ook welke andere zijpaden en aflopen er nog meer zijn. Wie goed kijkt, ziet dat het in veel gevallen een schijnvrijheid was, omdat ongeacht het verloop de uitkomst vaststaat en de bewegingsruimte in het spel sowieso beperkt is. En voor elke spannende sequentie of handeling zijn er ook redelijk suffe 'interacties' als de afwas doen of de vuilnisbak buiten zetten, waarvan je je af mag vragen of de doelgroep daar nu op zit te wachten.

Het is mogelijk om een episode opnieuw te spelen en dan alternatieve verhaallijnen te verkennen, maar het gros van de spelers annex kijkers zullen het bij één sessie houden. De ambities spatten haast van het scherm, maar eigenlijk is de centrale vraag die over robots wordt opgeroepen ook op het spel zelf van toepassing: hoe bloedmooi en (kunstmatig) intelligent het ook mag overkomen, klopt er werkelijk een hart onder al dat uiterlijk vertoon?