Oranje uitgeschakeld in Davis Cup na nederlagen Botic van de Zandschulp en Tallon Griekspoor

Op een doodnormale dinsdagavond in november kleurden de barretjes in Málaga oranje. Zo’n vierhonderd Nederlandse tennisfans hadden de reis naar het zuiden van Spanje gemaakt om de Davis Cup-ploeg te steunen in de jacht op de eerste titel in het prestigieuze landentoernooi ooit. Een tamelijk unieke situatie, na de halvefinaleplaats van 2001 kwam Nederland nooit meer in de buurt van de gigantische trofee. Oké, van de acht kwartfinalisten was het team van captain Paul Haarhuis ook nu niet de grote favoriet, maar na een feilloze campagne dit jaar - met vier overtuigende overwinningen - heerste er optimisme.

Diverse vakken van de toch al goed gevulde basketbalarena waren gisteren oranje. De biertjes moesten in de catacomben worden genuttigd, maar dat deed aan de sfeer niets af. Met aanhoudend ‘Hup Holland Hup’ creëerden de fans een soort thuiswedstrijd, want de tegenstander in de kwartfinale - Australië - had logischerwijs wat minder supporters meegenomen.

Tallon Griekspoor, die tegen Jordan Thompson het spits afbeet, sprak van de beste ambiance waarin hij ooit had gespeeld. Maar hij werd er ook wat nerveus van. Ook omdat hij een tegenstander trof die hij voor zijn gevoel op alle fronten de baas zou moeten zijn. En dat was hij in grote delen van de partij eigenlijk ook, maar Thomspon troefde hem op één ding af: mentaliteit. Waar Griekspoors houding in het verloop van de partij soms wat te wensen overliet, bleef híj erin geloven. Zeker toen de Nederlander in de tweede en derde set een sloot breakpoints onbenut liet, krampklachten kreeg en zijn racket over de baan slingerde. Thompson zag zijn kans schoon en won: 4-6, 7-5, 6-3.

Griekspoor, niet vies van grote woorden, sprak van de pijnlijkste nederlaag uit zijn carrière. ,,Ik had geen moment het gevoel dat ik deze partij kon verliezen. Twee sets lang heb ik hem over mijn knie liggen, maar ik geef het nekschot niet. Ik had mezelf moeten belonen met een overwinning in twee sets.” Hij voelde zich ogenschijnlijk schuldig richting zijn team en kopman Botic van de Zandschulp in het bijzonder. ,,Je wil hem natuurlijk met een 1-0-voorsprong de baan opsturen tegen Alex de Minaur, want dat is een pittige opgave. Nu ligt er extra druk op Botic.”

Die druk was er inderdaad, maar Van de Zandschulp leek er geen last van te hebben. Het niveau van de twee kopmannen was bijzonder hoog. De eerste set ging naar de Nederlander, die zonder schroom de aanval koos en dat beloond zag worden. Maar De Minaur was constanter, toen Van de Zandschulps niveau in de tweede set daalde, maakte hij er 1-1 van.

Na een toiletbreak herpakte de Nederlandse nummer 35 van de wereld zich. Hij kreeg ook een vroege kans op een break, maar ondervond hoe taai zijn tegenstander was. Tegen de kleine Australiër moet je het punt wel vijf keer maken. En met de bloedfanatieke captain Lleyton Hewitt op de bank werd de partij nog beter en intenser dan die al was. Op 4-4 speelde Van de Zandschulp zichzelf met twee fabuleuze backhandpassings uit verslagen positie op breakpoint, maar De Minaur had nóg twee extra levens. Zelfs de Nederlandse fans gingen voor hem staan toen die zijn service behield en doorstootte naar de winst: 5-7, 6-3, 6-4.

Een beslissend dubbelspel kwam er dus niet. Zo ging de oranje Davis Cup-koorts in Málaga snel weer liggen. Ook het prijzengeld voor het bereiken van de halve finale, officieel niet bekendgemaakt maar naar verluidt meer dan een miljoen dollar, verdween uit zicht. De winst zat hem in het feit dat Nederland bij de mannen weer meetelt op het wereldniveau. Met Van de Zandschulp als groeibriljant.