Na een eeuw rolt 't Kaasbolleke de moderne tijd in, maar Lou heeft nog altijd zijn vaste plek

Als het verglijden van de tijd een rivier is, lag broodjeszaak 't Kaasbolleke daar als een onneembaar eilandje in. De geschiedenis van de zaak loopt meer dan een eeuw terug en sinds 1978 heeft het bolleke zich behaaglijk in de Besterd genesteld.

Een broodjeszaak waar ze niet aan quinoa en light doen, maar de mayonaise in vette klodders door de eiersalade is geroerd.

Dat laatste is niet veranderd, maar wie 't Kaasbolleke deze dagen binnenstapt moet wel even met de ogen knipperen. Het zaakje had een bruin plafond, bruine vloer en ouderwetse tegeltjes aan de muur. Na een verbouwing die negen weken duurde is alles hagelwit en fonkelnieuw.

Het voelt nog een beetje onwerkelijk, vertelt eigenaresse Maaike Wouters. ,,Het is echt heel anders. Maar het gevoel van thuiskomen voor de oude en nieuwe klanten blijft."

Ze nam vorig jaar januari de broodjeszaak over. ,,We moesten wel vernieuwen", vertelt Wouters. Na veertig jaar zonder veranderingen ademde het interieur nog wel doorleefde charme uit, maar begon het ook te kraken. ,,Voor in de zaak konden we niks warm maken en als we water nodig hadden, moesten we telkens naar achteren lopen.”

Al veranderen sommige dingen niet. Voormalig eigenaar Lou Peters komt als vanouds binnen stiefelen. Hoe een broodjeszaak een broodjeszaak wordt?

 ‘t Kaasbolleke begon als kaasgroothandel Peters, vertelt de tachtiger. Zijn vader zette die op aan de Capucijnenstraat in St. Anna, met het verstrijken van de jaren kwam er vanalles bij. Van ham tot een rokerij voor paardenvlees. ,,Dat was toen echt het volksvoedsel.”

Na de verhuizing meer dan veertig jaar geleden naar de Besterd, stapte er op een dag een klant binnen die haast had. ,,Die moest vlug naar Venlo, tegen die tijd verkochten we ook stokbrood. Dus vroeg ‘ie of er we er snel een broodje van konden maken.”

Dat was de kiem voor de broodjeszaak, die verder uitgroeide toen ze de kermis voor de deur kregen. Exploitanten kwamen er constant over de vloer, douchten er zelfs en bij ‘t Kaasbolleke maakten ze broodjes. ,,Die eerste kermis heb ik in negen dagen denk wel 200 uur gewerkt”, zegt hij.

Zeker, Lou moest ook even wennen, maar het is mooi geworden. En op sommige zaken krijgt de tijd geen vat: hij heeft nog altijd zijn vaste zitplek in de zaak.