Tilburgse romanticus Jules trok op de fiets naar Iran: ‘Hoe verder je komt, hoe vriendelijker de mens’

Zuster Farnaz die zijn behandeling betaalt als Jules Kersten tijdens zijn fietstocht met vogelgriep in een Iraans ziekenhuis eindigt. Of de Georgische bergbewoonster die hem tijdens een uitputtende wandeling spontaan een maaltijd voorschotelt en voor de beren waarschuwt: ‘dat hij maar luid zingend en roepend verder moet lopen’. 

,,Hoe verder je komt, hoe vriendelijker de mensen zijn”, zegt schrijver Jules Kersten. ,,Hoe minder ze hebben hoe eerder ze je uitnodigen. Onbekenden moedigen je aan, geven je fruit. Dat geeft vertrouwen in de mensheid.”

Op zijn fiets Eddie, vernoemd naar Eddie Vedder van Pearl Jam, trok de Tilburger van het Limburgse Sevenum - waar hij opgroeide - naar Tabas, een stad diep in Iran, bijna tegen de grens met Afghanistan aan. Met twee zwarte fietstassen voor aan het wiel, twee grote rode tassen achter, zijn tent onder de snelbinders ‘en de ochtendzon die weerkaatste op Eddie’s velgen’. Met een piepende en krakende knieschijf rijdt hij Duitsland in. De benen steeds zwaarder, de spieren steeds korter, naar verloop van tijd waggelend als een pinguïn.