,,Begin jaren 90 werkte ik bij het Nieuw Israëlitisch Weekblad. ‘Jaaaa…? Hállooo???’ knalde het op een dag door het trappenhuis en de hal. Iedereen verstijfde. Een mengeling van vrees, ontzag en nieuwsgierigheid. Daar kwam Ischa Meijer. ‘Zitten jullie stukjes te tikken?’ Op een manier waardoor je meteen dacht: mijn god, wat een sneue toestand hier. Hij was in staat binnen de kortste keren precies dat te raken waar de lulligheid, de gêne, de pijn zat. Zijn interviewstijl had een haast therapeutische aanpak. Spannend, vaak ongemakkelijk om te zien, aanvallend soms. Daar moet je tegen kunnen. Als geïnterviewde, maar ook als toeschouwer. Ik bewonderde dat hij zijn eigen kwetsuren, dat wat hem in goede en minder goede zin had gevormd, juist heeft gebruikt in zijn werk. Door als een kind achter elke ‘Why?’ - dat woord gebruikte hij graag - een volgende ‘Why?’ te plaatsen, totdat de kern in zicht kwam. Het eenvoudige en tegelijk o zo gecompliceerde waarom; daar draaide het bij hemzelf ook om.’’