De gemeente Utrecht moet openstaan voor de wensen en ideeën van inwoners

Dit is typerend voor hoe participatie bij dit college gaat. Het college bedenkt wat het beste is en houdt daar onverkort aan vast. De buurt had nu prima alternatieve vormen van participatie kunnen bedenken om zo tóch buurtbewoners te betrekken in coronatijd. Dit gaat veel verder dan ongenoegen over het feit dat het online is. Mensen krijgen het gevoel dat de gemeente er niet voor hen is en de besluiten toch zelf neemt. Besluiten die zelfs over de mogelijke sloop van jouw woning kunnen gaan, of over hoe de wijk er de volgende tien, twintig jaar uit komt te zien.

Zo zijn er voorbeelden genoeg. Een groep vrijwilligers zet zich met ziel en zaligheid in voor de speelplaats De Kameleon in Pijlsweerd. Zij hebben te maken met maar liefst vier wethouders (van de zeven!), worden gefrustreerd in plaats van geholpen door de gemeente en mogen geen aanspraak maken op budget voor het opknappen of vergroenen. De reden? Ze zijn een speelplaats, geen speeltuin.

De voorbeelden illustreren een bekend patroon. Het plan van de bewoners voor de Maliebaan dat aan de kant wordt geschoven. Bewoners van de Croeselaan die strijden tegen de sloop van hun woningen en zien dat de alternatieve plannen die zij hebben opgesteld – op verzoek van de gemeente nota bene – met één pennenstreep verdwijnen. Leden van de wijkraad, die al jaren actief zijn, krijgen medegedeeld dat de wijkraden worden wegbezuinigd zonder dat er een alternatief is.

Dit zorgt voor het gevoel dat de gemeente zelf wel besluit wat er moet gebeuren. In naam heet het participatie, maar de uitkomst staat al vast. Dit is frustrerend voor bewoners die hun best doen en bedrogen uitkomen. Dit schaadt het vertrouwen in de overheid en zorgt ervoor dat bewoners gedesillusioneerd afhaken.