Grote plannen voor de watertoren in Utrechtse binnenstad

,,Tjsa, dit was af’’, zegt hij, rondkijkend in zijn woonkeuken. ,,En ik heb met deze verbouwing zo veel geleerd dat ik het zonde vond daar niets mee te doen.’’

Aarts ‘heeft iets’ met bijzondere gebouwen. En veel bijzonderder dan een watertoren vind je ze niet. Eerst viel zijn oog op die aan de Amsterdamsestraatweg in Utrecht, maar die koop ging niet door. ,,Mijn vrouw zei: als de toren in de binnenstad te koop is, koop je die maar. Ze zei het een beetje voor de grap’’, grijnst hij. ,,En toen kwam ie ook echt te koop…’’

Het was nog wel even ‘knokken’ voor hij zich eigenaar mocht noemen. Voor de fraai gelegen toren aan de Lauwerhof, waarin lang het Waterleidingmuseum was gevestigd, meldden zich zo’n honderd belangstellenden. Maar Aarts had een goed plan, een voorwaarde voor verkoper waterbedrijf Vitens, die overigens nooit wilde zeggen wat de toren moest kosten. Aarts doet daar niet geheimzinnig over: ,,Het was 265.000 euro. Maar daar begint het pas mee’’, voegt hij er meteen aan toe. Uitvoeren van zijn plannen gaat nog heel wat meer kosten, weet hij.

Hij heeft in de 39 meter hoge toren, die al verdiepingen heeft, zo’n 1.000 meter vloeroppervlak om iets fraais van te maken. En fraai wordt het, als het aan Aarts ligt. Hij heeft plannen voor appartementen, een kantoorruimte, een glazen dakpaviljoen met daarin een proeflokaal (,,met een prachtig uitzicht over de stad’’), woonruimte voor zijn gezin , een bed & breakfast met vier tot acht kamers, en mogelijk ook een bierbrouwerij, al is dat laatste plan nog onzeker.

Nu de koop rond is, gaat hij zijn ideeën uitwerken. Hij laat zich bijstaan door een adviseur en de architect die ook betrokken waren bij de succesvolle verbouwing van de watertoren op Rotsoord, waarin horeca en kantoorruimte een plek kregen. Inmiddels heeft hij besloten de verbouwing in tweeën te knippen: eerst de drie appartementen in de schacht van de toren en over een jaar of zeven de rest van de plannen. ,,Anders is het niet behapbaar.’’ Bewust kiest hij voor kleinschaligheid: geen groot hotel en geen grote horeca. ,, Dat kán ook niet, want de toren ligt tussen de huizen en er is geen parkeerruimte. Mensen willen niet de hele dag de rolkoffertjes van de hotelgasten horen.’’

Bijzonder onderdeel van de toren is het enorme metalen watervat bovenin. Dat kan en mag er niet uit (,,dan storten de muren in’’), maar Aarts wil dat ook niet. Hierin komen de bed & breakfast én zijn eigen woning: ,,In een watertoren wonen, dat is toch de droom! In zo’n waanzinnig gebouw, op die hoogte. Dat is echt te gek!’’