Vlak na de dood van haar zusje zat Ingrid in een trein die plots op de rem ging. De mevrouw tegenover haar mokte: ,,Zo vervelend dat mensen zoiets altijd in de spits doen." Ingrid slikte boze woorden in. Die dag eindigde een leven op de spoorrails.

Een vader, moeder of misschien zelfs een zus zou dat onverwachte telefoontje van de politie krijgen, zoals zij in 2010, nadat haar zusje Vivian van een flat sprong.

Haar vijf jaar jongere zusje was ook een twijfelaar. Net afgestudeerd in de psychologie, 24 jaar oud en terug van een stage in Zuid-Afrika bleef ze tobben over haar toekomst. Vivian had een bijbaan bij een consultancybedrijf, was lid van meerdere studentenverenigingen, maar ze wilde ook een tweede master volgen, carrière maken, vloeiend Engels spreken, leren debatteren en elke ochtend de krant lezen. Bovenal wilde ze het meisje zijn dat onbevreesd door het leven ging. 

In het weekend voor haar zusje stierf, was Ingrid bij haar. Vivian kon niet slapen. Al dagen niet. 's Nachts nam Ingrid haar gezicht in handen en masseerde het. Hopend dat haar vingertoppen het piekeren even konden stoppen. ,,Het heeft geen zin om nu plannen te maken, zei ik. Je hebt rust nodig."

Lange tijd wist Ingrid niet of ze haar opnames ooit aan de buitenwereld zou tonen. Te pijnlijk, te privé. Maar tijdens haar zoektocht ontdekte ze dat Vivians overlijden voor een groter verhaal stond van een jonge generatie die een grote maatschappelijke druk ervaart. ,,Het viel me op hoeveel mensen in haar omgeving vastliepen en te veel van zichzelf vroegen. Een studie met een simpel bijbaantje achter de bar was niet meer genoeg. Je moet tegenwoordig naast je studie een topbijbaan hebben, bestuursfuncties bekleden of een prestigieuze traineeship in het buitenland volgen om een goede eerste baan te vinden."

Vivian was bang om verkeerde keuzes te maken. ,,Maar je kan nooit zeggen dat ze door keuzestress is overleden. Er is nooit één oorzaak. Psychiaters hebben me uitgelegd dat de ene factor de andere versterkt. Omdat zij piekerde, kon ze niet slapen en werd ze somberder, waardoor ze weer meer ging piekeren."

Vandaag, na de filmvertoning, kunnen aanwezigen doorpraten in een debat over suïcidepreventie. ,,Bij zelfdoding denken we aan mensen die al jaren depressief zijn. We denken niet aan mensen zoals jij en ik, die nog midden in het leven staan, spontaan en creatief zijn, en veel vrienden hebben. Ik hoop dat mensen die de symptomen bij zichzelf of anderen herkennen, het gevaar zien. Ga praten. Pas als veel mensen over hun twijfels praten, gaat de schaamte eraf."

'Kende ik je echt? Kende ik je echt helemaal?' Na de zoektocht die vijf jaar duurde durft Ingrid deze vraag te beantwoorden. ,,Ik denk het wel. Vlak na haar dood dacht ik: wat heeft ze al die tijd verborgen gehouden, wat heb ik gemist? Natuurlijk heb ik gezien dat het niet goed ging, vooral die laatste weken niet. Maar niemand heeft zien aankomen dat ze een einde aan haar leven zou maken. Het moet een opwelling zijn geweest, een kortsluiting."

Door de documentaire berustte Ingrid meer in het verlies van haar zusje. ,,Nog steeds denk ik: dit had niet gehoeven. Ze had hieruit kunnen komen, maar ik moet ook accepteren dat we niet overal grip op kunnen hebben. Het meest verschrikkelijke is gebeurd."