Toen Yassin Bounda (22) op zijn twaalfde vanuit Odijk verhuisde naar Overvecht veranderde hij in rap tempo van een talentvolle voetballer in een straatschoffie. ,,Deze buurt doet dat met je", zei hij in een reportage over de straatcultuur. ,,Er zijn altijd mensen met wie je hangt op straat, die weten hoe je snel geld kan maken." Bounda is nu op het rechte pad. Maar jongens 'die weten hoe je snel geld kan maken' zijn er nog steeds volop in Overvecht.

De problemen met Marokkaanse jongeren in de wijk zijn complex. Er is niet één oorzaak, laat staan dat er één oplossing is. Een van de grootste problemen is de opvoeding, zei vader Khalid Zammouri. Veel Marokkaanse ouders voeden de kinderen op zoals ze zelf zijn opgevoed in Marokko. Daar doen familie, buren en leraren mee. In Nederland zijn ouders vooral op zichzelf aangewezen. Marokkaanse kinderen dreigen in het Nederlandse systeem tussen wal en schip te geraken.

Onderwijs
Dat begint in het onderwijs. Als Nederlandse kinderen problemen ondervinden, stappen 'witte ouders' gemakkelijker de school in. Marokkaanse ouders doen dat minder snel. Die assertiviteit van ouders van autochtone kinderen kan er toe leiden dat hun kinderen makkelijker kansen krijgen én grijpen. Kinderen van Marokkaanse komaf verliezen juist vertrouwen in zichzelf.

Docenten zijn door het gebrek aan opvoeding thuis te vaak bezig met heropvoeding van Marokkaanse kinderen, zei docent El Hassan Ouhammou in deze krant. Ze missen structuur, hebben motivatieproblemen of zitten thuis niet lekker in hun vel. En als het op school niet lukt, wat gebeurt er dan met ze? Jongeren die zonder werk komen te zitten, omdat ze geen opleiding hebben afgemaakt, zijn vatbaar voor radicalisering of criminaliteit.
Met alle gevolgen voor de wijk van dien. De straat is dé plek om criminele expertises te delen met familie en vrienden.

Samenleving
Onder Marokkaanse jongeren leeft bovendien het gevoel dat ze niet 100 procent meetellen in onze samenleving. Ilias Boudellah zegt in het rondetafelgesprek ter afsluiting van deze serie dat hij zich nog steeds niet volledig geaccepteerd voelt. Boudellah is geboren en getogen in Nederland (én maatschappelijk geslaagd), maar merkt dat zijn Marokkaanse achtergrond hem altijd in negatieve zin blijft achtervolgen. En hij is niet de enige.

En zolang dat gevoel blijft hangen, zal er weinig veranderen. Positieve rolmodellen zijn er voldoende in Overvecht, maar kunnen niet opboksen tegen de negatieve gevoelens in de wijk. Wanneer er niet iets wezenlijks verandert in de opvoeding en duizenden jongeren beginnen met een achterstand, blijft het voor al die goedwillende bewoners, leraren en andere hulpverleners een moeizaam gevecht.