Ongeneeslijk zieke patiënt houdt schrijnend relaas over de fatale fouten die het UMC maakte

Daarin vertelde ze uitgebreid over de medische blunder die voor haar op de kop af zeven jaar geleden in het academische ziekenhuis van Utrecht begon, en over de buitengewoon lompe bejegening daarna door het ziekenhuis. Bestuur, inspecteur-generaal, artsen en studenten hoorden het aan.

Het UMC stelt zich kwetsbaar op in het belang van een meer open cultuur in het ziekenhuis, om zo medische missers in de toekomst te voorkomen. Het ziekenhuis was de afgelopen jaren diverse keren negatief in het nieuws, waarbij het ook draaide om verzwegen incidenten en slechte communicatie.  

Inspecteur-generaal van de Inspectie voor de gezondheidszorg Ronnie van Diemen is blij met het initiatief. „Je wordt hier wel even stil van, maar het is mooi te zien hoe Cullen de kans krijgt hier alles te zeggen. Dit gaat zeker helpen.”

Daar is Volkert Wreesmann veel minder van overtuigd. De tegenwoordig in Engeland werkzame, voormalig UMC-chirurg liet zich eerder zeer kritisch uit over zijn voormalige werkgever in het televisieprogramma Zembla. Hij roemde wel het optreden van Cullen, die hem uitnodigde aanwezig te zijn. „We hebben iets ongelooflijks gezien, dat misschien wel nergens op de wereld eerder is vertoond, maar vanuit het ziekenhuis is het ook mooi weer spelen.” Hij riep in de zaal bestuursvoorzitter Margriet Schneider op om op te stappen.

Cullen is vooral blij dat ze haar verhaal heeft kunnen doen. Ze weet niet hoeveel tijd ze nog te leven heeft. De lezing werd vorig jaar verschillende malen uitgesteld en kon begin februari niet doorgaan omdat ze opnieuw geopereerd moest worden. 

Dat verhaal begint met een uitstrijkje dat haar behandelend arts op 13 april 2011 maakt, waarvan de alarmerende uitslag twee jaar onopgemerkt blijft. Als dat alsnog gebeurt is het te laat. Kankercellen hebben zich uitgezaaid en ze is ongeneeslijk ziek.

In plaats van begrip en ondersteuning hoort ze vanuit het ziekenhuis lange tijd helemaal niets. Alleen haar behandelend arts probeert haar te steunen waar hij kan. Hij bood vanmiddag meermaals zijn verontschuldigingen aan. Dat deed ook het hoofd van de afdeling gynaecologie, die aanvankelijk niet van de kwestie wist. „Ik ben te veel de manager geweest”, verklaarde hij. „Wij dokters gaan er bovendien te veel vanuit dat we het allemaal maar moeten kunnen dragen.” Ook hij verontschuldigde zich naar Cullen en zijn collega die haar behandelde.

De Ierse, naar eigen zeggen niet ervaren in het spreken voor groot publiek, deed dat voortreffelijk, met soms zelfs de lachers op haar hand, wanneer zij het ziekenhuis ironisch op de hak nam. Zoals toen ze vertelde over de onderhandeling over een schadevergoeding, die in eerste instantie niet meer lijkt te mogen kosten dan de auto’s van de ziekenhuisbestuurders.

Maar vooral is haar verhaal schrijnend, zeker waar het gaat om het uitblijven van iedere vorm van communicatie vanuit het ziekenhuis. Niet als de fout is vastgesteld en niet als de kwestie juridisch moet worden afgewikkeld en niet als ze het ziekenhuis in kennis stelt van het rapport over haar zeer beperkte levensverwachting. Als ze eind 2015 eindelijk een overeenkomst met het UMC denkt te sluiten over een schadevergoeding van 4,5 ton voor haar en haar partner, hangt daar een zwijgclausule aan vast.  Een bepaling die voormalig minister Edith Schipper vorig jaar nog verbood. 

Even is er een hapering , als ze vertelt over wat ze allemaal niet meer zal  kunnen doen, zoals het zien opgroeien van haar neefje of gewoonweg bloemen kopen op de markt in Voorschoten. Ze slikt.

Cullen spreekt haar dankbaarheid uit in de richting van de artsen die haar wél begeleid hebben en hun kant van het verhaal vertelden. „Hen heb ik vergeven. Natuurlijk, zij zijn ook slachtoffer. Er is veel waarvoor ook anderen verantwoordelijk zijn.”

Een langdurige staande ovatie is uiteindelijk Cullens deel. Maar de bos bloemen die haar wordt aangeboden weigert ze. „Dat past niet. Het is een naar verhaal en ik ben ook nog steeds boos.”