Peter Hein (80) begon een zoektocht naar wat zijn ouders meemaakten toen ze onderdoken in Utrecht

De dagen in mei, wanneer de merels fluiten en de bomen bloeien, zijn voor Peter Hein niet de gelukkigste. Hij wordt nerveus, onrustig en ongedurig en blijft het liefst thuis met de gordijnen dicht. ,,Mijn kinderen (onder wie de zanger en muzikant Ruben Hein, red.) zeggen dan weleens gekscherend ‘Oh jee, de ouwe wordt weer gek’.”

,,Ik denk dat het misschien wel komt door een akelige ervaring in de periode vlak na de bevrijding. Ik was 6 jaar oud toen ik na de onderduik mijn ouders weer zag. Ik verbleef toen nog op mijn laatste onderduikadres op het Boerhaveplein in Ondiep. Daar was van tevoren een opgebouwde spanning van ‘ze gaan komen, ze gaan komen’. Toen het moment daar was, zag ik twee compleet vreemde mensen met wie ik niets wilde. Dat was voor iedereen ontzettend pijnlijk en dat voelde ik op dat moment als kind. Toen ik met ze meeging, dook ik eigenlijk opnieuw onder bij vreemde mensen. Maar dat waren dus mijn eigen ouders.”

Hein woonde 26 jaar in Utrecht, voor hij met zijn vrouw in Friesland neerstreek. Zijn ouders waren Duitse joden, die in de jaren 30 naar Den Haag vluchtten. Daar werd hij in 1939 geboren. ,,Ik was anderhalf jaar oud toen de Duitsers in september 1940 verordonneerden dat alle buitenlanders uit de kuststrook moesten vertrekken. Ze zeiden ‘buitenlanders’, maar ze bedoelden ‘joden’. Familie van mijn moeder woonde in Utrecht, volgens mij op de Croeselaan. Daar gingen we naartoe. Korte tijd later kwamen we terecht in een bovenwoning aan de Wijde Begijnestraat, in het centrum.”