Ploff als symbool voor culturele apartheid in Utrecht

 In Ploff draait men zeven dagen per week de graveyard shift -de kerkhofdienst-, zoals nachtwerk in het Engelse taalgebied wordt genoemd. Als je daarbij drie kinderen moet grootbrengen, is dat zelfs voor iemand die van achteren Ma heet een bijna ondoenlijke opgave. Na al die nachtelijke tropenjaren is de rust haar van harte gegund. 

De hysterische alarmbellen aan het begin van dit stukje gaan dan ook niet af vanwege Ma's vertrek, maar vanwege de nuffige hipsterhorecagastjes die haar plaats innemen. Broodje Ploff, al decennialang de plek waar hongerige nachtbrakers aanmeren voor een frietje, een frikadelletje mayo en een blikkie cola, wordt - u raadt het al- een fokking 'kwaliteits-eetcafé met speciale bieren en spannende wijnen'. Spannende wijnen, ja. Nagelbijtwijnen. Wijn die je drinkt met beide handen voor je ogen omdat je niet durft te kijken, zo spannend. Chateau Humbug.

Tuurlijk, het is best lekker dat er steeds meer gelegenheden komen waar de wijnkaart meer keus biedt dan uitsluitend wit of rood. En in speciaalbier spuug ik ook al niet.