Maaike Kramer en Marjolein Witte maakten het prentenboek om het verhaal van vluchtelingkinderen zichtbaar te maken. Ze willen vluchtelingkinderen het gevoel geven dat ze hier niet alleen staan. Tegelijkertijd willen ze meer begrip creëren bij Nederlandse kinderen voor de situatie van deze kinderen. De soms schrijnende tekeningen van de kinderen zijn door Kramer en Witte bewerkt tot een verhaal.

Jesse (10) is het daarmee eens. ,,Waarom mogen ze niet naar Nederland komen van sommige mensen? Als ze bij mij in de klas zouden zitten, zou ik superaardig zijn voor ze. Ze hebben superveel meegemaakt. Alle huizen zijn opgeblazen. Ik denk dat daar overal gaten zijn."

Tessa (10) vond de tekeningen indrukwekkend dat de vluchtelingkinderen aankomen bij het asielzoekerscentrum. ,,Ze worden ondervraagd in een kamer. In het asielzoekerscentrum is het heel druk. Er is geen ruimte voor jezelf. Ook is het heel saai. Ze moesten héél lang wachten voordat ze een huis kregen. Ik denk dat ze daar bang en zenuwachtig van worden."

Gemis
Het boek is voorgelezen aan vluchtelingkinderen. ,,Een meisje, dat met oma is gevlucht, reageerde dat papa en mama niet hier zijn. Het gemis was voelbaar," vertelt leerkracht Anne van Elst, betrokken bij het boek. ,,Er kwam veel los bij de kinderen. Over het huis waarin ze woonden en de vriendjes en vriendinnen die ze hadden in hun land. Ook trieste reacties van kinderen die tijdens de bootreis huilende en zieke mensen zagen. Oudere kinderen vertelden dat zij dagen gelopen hebben en uren verstopt in een donkere vrachtauto gereden hebben."