Utrechtse Canal Pride stukje braver dan de Amsterdamse

En dat waren er niet weinig. Utrecht liep massaal uit voor de 25 boten die vanmiddag door de grachten gleden, van het Ledig Erf tot aan de Weerdsluis. Het vooraf ingeschatte aantal van 20.000 bezoekers werd onderweg ruimschoots overtroffen.

Een drukte van belang was het vooral op de werven ter hoogte van de homocafés Kalff en de Bodytalk, waar de Utrechtse gemeenschap van homo’s, lesbo’s, transgenders en biseksuelen nog de hele avond de diversiteit viert. ,,Wij gaan elk jaar naar de Gay Pride in Amsterdam,’’ zegt Christian van Rooij, die hier een biertje staat te drinken. Zijn vriend Arnold heeft hij leren kennen bij Kalff, overigens wel geholpen door het internet. ,,Tien jaar geleden was Utrecht voor homo’s nog een dorp waar niet zo veel te beleven viel. Dat is nu wel flink aan het veranderen. Mooi natuurlijk, dat we ook onze eigen Canal Pride hebben.’’

Vanzelfsprekend wordt overal langs de route de vergelijking met Amsterdam gemaakt. De conclusie die wordt getrokken, laat zich gemakkelijk samenvatten. Zo groots, uitbundig, bloot, provocerend en ongegeneerd als het eraan toe gaat in Amsterdam - zowel op de boten zélf als langs de route - zo bescheiden en netjes houdt Utrecht het. Vooralsnog, welteverstaan. ,,We zien hier nog de brave versie voorbijvaren,’’ zegt een bezoekster ter hoogte van Kafé België. Een ander waarschuwt maar vast: ,,Kleine broertjes worden ook een keer groot. Utrecht zet met deze eerste Canal Pride iets neer, dat alleen maar groter kan groeien.’’

De eerste boot die even na één uur bij het Ledig Erf de Oudegracht opdraait, zit niet vol met Utrechtenaren. Het is de ‘kei-roze’ inzending uit Amersfoort, die gelijk maar het YMCA van The Village People uit de luidsprekers laat knallen. Een geheide kraker uit de homo-top 10, die de rest van de middag wordt afgewerkt op de Oudegracht. Met ook het ondermijdelijke I Will Survive van Gloria Gaynor, net als Luv’s You’re the Greatest Lover. Gedanst wordt er dan nog een beetje aarzelend, zeker door het publiek op de kant. Pas verderop, voorbij de Stadhuisbrug, laat Utrecht zijn schroom een beetje varen.

,,Utrecht was toe aan dit evenement,’’ zegt Jan van Dijk. ,,We hebben de grachten en de singels ervoor, laten we ze dan ook goed gebruiken.’’ Zijn vrouw Barbara: ,,We hebben een lesbische dochter. Dus we zijn hier niet alleen uit nieuwsgierigheid, maar ook omdat we de lhbt-gemeenschap dat steuntje in de rug willen geven. Helaas is dat nog steeds nodig, ook in Utrecht.’’

Rob, een bruingebrande vaste bezoeker van café Kalff, staat erbij te glunderen. Mooi dat dit gebeurt, in zijn stadje Utrecht. Hoewel de echte gayscene, dat moet toch ook gezegd, zich in de weekends vooral naar Amsterdam verplaatst. ,,Maar dit is weer een mooie stap in de goede richting.’’

Langs de route maakt het publiek er een feestje van. Of een picknick. Met wijn, stokbrood, olijven en klapstoeltjes. Het is bootjes kijken, filmpjes maken. Af en toe joelen en zingen. Een kindje vraag aan zijn moeder of Sinterklaas soms komt.

,,Wat Utrecht vóór heeft op Amsterdam,’’ zegt Houtenaar Peter Wessels, ,,dat zijn de werven. Er is daardoor nauwelijks afstand tot de boten, dat maakt het heel gezellig.’’

Langs de vaarroute hangen talrijke roze ballonnen, regenboogvlaggen en andere kleurrijke versieringen. Publiek kijkt toe vanaf de balkons. Sommigen moeten terugdenken aan de Tourstart, toen Utrecht zich óók zo geweldig van zijn beste kant liet zien. ,,Nu staan we nog méér op de kaart.’’

Vandaag lopen homostellen in Utrecht hand-in-hand. Er wordt gezoend en er worden gratis hugs uitgedeeld. 

Het is na vieren, als de laatste boot voorbij is gevaren aan de terrasjes aan de Oudegracht. Dat is de boot van de Amsterdam Gay Pride. 

Iemand vraagt zich af, of Utrecht zich ooit daarmee zal kunnen meten. ,,Maar dat moeten we misschien ook wel helemaal niet wíllen.’’