‘We moeten zuinig zijn
op de Jeremiebrug’

Wie of wat was Jeremie?
,,Dat was een Franse Hugenoot die eind 17e eeuw naar ons land vluchtte. Velen kwamen in Amsterdam terecht, Jeremie bleef hier hangen en ging enthousiast aan de slag als schipper. Tevens begon hij een veerhuis, in de buurt waar nu restaurant Gare du Sud zit.’’

Maar waarom is er een brug naar hem vernoemd?
,,Zelfs een hele straat is naar hem genoemd. Blijkbaar was het een enthousiaste man die met een gezellig accent iedereen vriendelijk van natje en droogje voorzag.’’

Zo’n 100 jaar lag de brug over de Kruisvaart.
,,Westerkade en Jutfaseweg waren zo met elkaar verbonden, een niet onbelangrijke route waarover de koetsen naar het zuiden reden. De Kruisvaart is overigens ooit gegraven om tuinbouwbedrijven van water te voorzien.’’

Een mooie brug?
,,Ik vind van wel. De brug is niet voor niets een monument. De eerste versie dateert van 1664, maar eind 19e eeuw besloot men dat er een nieuwe moest komen. Het werd een gietijzeren ophaalbrug met contragewicht. Tegenwoordig nergens meer te vinden, erg romantisch. Daar moeten we zuinig op zijn.’’

Waarom legde de Jeremiebrug op die plek het loodje?
,,Tja, het verkeer over de smalle brug nam alsmaar toe, de spoorweg verdubbelde, Station Vaartsche Rijn werd gebouwd. Het besluit viel om een nieuwe brug te ontwerpen.’’

Tekst gaat verder onder de foto.

En de originele?
,,Die dreigde in de opslag terecht te komen, want een plek vinden in de buurt lukte niet. Verplaatsten was technisch ook lastig. Maar de Stichting Vrienden van Máximapark kregen interesse in de historische brug en uiteindelijk is het ijzeren gevaarte in tweeën gezaagd en aan de Alendorperweg in Vleuten weer aan elkaar gelast en over de Vikingrijn gelegd. Dat is zo gedaan dat, mocht het weer een keer hard vriezen, de brug met de hand kan worden opengedraaid. Dan hoeft er niet te worden gekluund.’’

Die nieuwe plek in Leidsche Rijn ging niet zonder slag of stoot.
,,Omwonenden zagen de bui al hangen. Ze vreesden dat er voor de brug bomen om moesten en dat het meer verkeer zou aantrekken. Ze wilden de rust handhaven. Stichting Vrienden van het Máximapark heeft de bewoners laten zien wat er precies zou gaan gebeuren en heeft geprobeerd hen te overtuigen. Dat is gelukt, al bleven er nog wel een paar mensen tegen de komst van de brug. Overigens waren ook veel mensen juist enthousiast over de brug. Ik denk dat de keurig opgeknapte en geverfde Jeremiebrug niet voor veel meer verkeer heeft gezorgd op die plek.’’

Overigens, uw boek gaat niet alleen over de brug.
,,Nee. Er is ook aandacht voor het nieuwe station Vaartsche Rijn en omgeving. De buurt heeft een fikse facelift gehad en dat is een goede ontwikkeling. Het zorgt voor meer ruimte voor de binnenstad, voor werkgelegenheid en voor woningen. Daar word ik enthousiast van.’’

Wat wordt uw volgende boek?
,,Ik ben een schoolmeester die graag uitlegt hoe de stad in elkaar steekt. Ik heb ook geschreven over singels en pleinen, en nu over een brug. Gezien mijn leeftijd denk ik dat dit mijn laatste was.’’

Oh ja: hoe zit het met die tijdcapsule in de brug? 
,,Vraag dat maar aan Johan de Boer van de stichting. Die weet daar alles van.’’

De Boer: ,,Een idee van onze vrijwilligers. Een stalen, waterdichte koker waarin foto’s en documentatie zitten. Als de in beton verborgen koker tevoorschijn komt, betekent dit dat de brug gesloopt is. Over 100 jaar of zo. Hoewel, er gaan nu alleen fietsers en voetgangers overheen, dus het kan ook veel langer duren. Wat de capsule de vinders leert? Dat we ons erg druk hebben gemaakt om de Jeremiebrug een tweede leven te geven en dat het zeker de moeite waard is geweest.’’

Het boek ‘Jeremie in Utrecht; een brug verhuist, een station komt terug’ ligt vanaf zondag in de Utrechtse boekhandels.