Blij moe

Uitlegmoe, van weken thuisonderwijs en ingewikkelde breuken die zelfs u niet lijkt te snappen? Thuiswerkmoe, waarbij u inmiddels een moord zou doen voor een bak slappe automatenkoffie om daar met een echte-in-levende-lijve collega over te kunnen klagen? Avondklokmoe, want tja, wel-niet-wel-niet…?

Moe. Ik was het wel. En de mensen om mij heen ook. Want, wanneer kunnen we weer? Wanneer mogen we weer? Het perspectief is op dit moment net zo grillig als het weer (ik bedoel, hoezo kan ik dit weekend bijna in bikini aan de plas liggen waar ik vorige week nog met mijn schaatsen op stond?)

Hoog tijd voor een verzetje dus. En dan niet de zoveelste Netflix-serie of online pubquiz. Nee, een feestje wilde ik. Muziek! Dansen tot mijn coronawallen op de dansvloer uiteen zouden knallen.

Dus huurden we een bus. Regelden we een aggregaat. Zetten we twee platenspelers met spanbanden vast. Hingen we slingers op. Trokken onze meest feestelijke kleding aan. 

En gingen we een zaterdag lang al onze vrienden af om hen te verrassen met een privé drive-infeestje op de stoep. Het concept? Aanbellen, schuifdeur van de bus opengooien, muziek aan en dansen maar!

De verrukte verwarring vermengd met een vleugje shock en een dosis blijdschap was fantastisch.  Twee muzieknummers lang verdwenen alle pieker-, uitleg-, thuiswerk-, en avondklokwallen als sneeuw voor de zon. Het enige waar ik me zorgen over hoefde te maken was of mijn roze pruik niet al dansend van mijn hoofd zou vliegen.

Helemaal gesloopt stuiterde ik die avond mijn bed in. Het was lang geleden dat ik zo blij was om moe te zijn.