Een storm in een plas water

Commotie in de Veenendaalse nieuwbouwwijk Veenderij. De gemeente wil in één van de waterplassen een groot kunstwerk plaatsen. Tientallen mensen klommen in de (digitale) pen of meldden zich op het gemeentehuis omdat het ze he-le-maal-niets vinden.

Het is prachtig dat mensen zich zo druk maken om een kunstwerk. Want dat is precies wat een kunstwerk hoort te doen. En dat er zo veel mensen mee bezig zijn in Veenendaal met deze constructie van ijzer en vogelbosjes, dat is alleen maar fijn. Ook als het om een kunstwerk gaat dat je niet gelijk snapt, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een gezellig standbeeld. 

Er zijn ongetwijfeld mensen die zullen zeggen ‘dat kan mijn kleine zusje ook'. Tip: lees het gelijknamige boek van Wil Gompertz die op onderhoudende en soms hilarische wijze vertelt waarom een omgekeerde pisbak of een zwart vierkant toch kunst kan zijn. 

Als je het niets vindt, is dat niet erg. Als kunstliefhebber zie ik ook zat dingen die ik voor geen goud in mijn woonkamer zou willen hebben, laat staan in mijn achtertuin. Ik snap de bezorgde bewoners van Veenderij volledig. 

Maar ik zou het ook snappen wanneer de gemeente er zich geen bal van aan zou trekken. Want het plaatsen van een kunstwerk is geen democratie. Als je moet gaan stemmen over wat mensen mooi vinden, wordt er - vrees ik - nooit meer een kunstwerk geplaatst. 

Kunst hoort emoties op te roepen. Emoties zakken ook meestal weer vanzelf weg. En vaak valt zo’n kunstwerk best mee. En zo niet, dan is er altijd nog de aloude protestantse traditie van de beeldenstorm.