Iedereen weet immers dat een leven vol Zoom-meetings af en toe afgewisseld moet worden met een kat die om een knuffel komt schreeuwen. (Om daarna pontificaal in beeld zijn kont te gaan zitten wassen, maar dat terzijde.)

Bij gebrek aan kat en behoefte aan contact, toog ik afgelopen week dus richting mijn favoriete koffietentje. Want, zo had ik besloten, een plek op loopafstand, met zachte jazzmuziek, kaarsjes op tafel én koffie die minimaal net zo lekker smaakt als thuis, dat kun je niet minder dan een tweede woonkamer en dus thuiswerkplek noemen.

Ik installeerde me aan de flexwerk-bar, waar ik al snel werd vergezeld door twee jonge studentes. De laptops werden opengeklapt, de latte macchiato’s besteld. 

Maar in plaats dat ze ijverig aan het werk gingen, werd er eerst uitgebreid bijgekletst. Over school, jongens en… over hun menstruatie. Uitgebreid kwam het onderwerp aan bod. Van de duur van de cyclus tot alle mogelijke ongemakken.

En terwijl zij dit alles zonder gêne ter tafel en koffie brachten, voelde ik een gevoel van vreugde en opluchting. Alsof ter plekke een taboe werd doorbroken dat helemaal geen taboe zou moeten zijn. Immers, de helft van de bevolking bloedt maandelijks.

Waarom zouden we dat inderdaad niet wat vaker open en bloot bespreken? Een welkome afwisseling na de horror van de zogenaamde ‘Week van het leven’, en in mijn hoofd vormde zich al een beeld van hoe de jeugd van tegenwoordig onze toekomst gaat redden.

Totdat het ene meisje plots aan de ander vraagt: ‘Roken?’
Er wordt geknikt en ze lopen naar buiten.

Binnen lost mijn toekomstdroom op als sigarettenrook in jazzmuziek.
Had ik nog maar een kat om mee te knuffelen.