De culturele voorkeuren van de Veldhovense horecaman Paul Vredenberg: ‘Muziek maken is het mooiste vak ter wereld’

Op zijn zestiende kreeg Paul Vredenberg zijn eerste horecabaan bij Muziekcentrum Frits Philips en in 1997 begon hij café Malle Pietje aan de Locht. ,,Daar hebben we tien jaar een echt leuke tijd gehad. In de laatste jaren van het café leerde ik mijn vrouw Esther kennen en ontstond Zomaar een bandje. In 2003 begon ik De Vraag In Zeelst. Dat had ik achteraf nooit moeten doen, omdat de horeca in een dip zat. De Vraag ging failliet. Hoewel het bij Malle Pietje nog hartstikke druk was, heb ik dat in 2006 noodgedwongen verkocht om de schulden af te betalen.”

Daarna kon hij weer aan de slag bij het Muziekcentrum en later werd hij eigenaar van D’n Burgemister. Op de menukaart van dat restaurant staat de saté van Puck, als eerbetoon aan en geïnspireerd op een recept van zijn moeder. ,,Mijn ouders staan altijd voor ons klaar en mijn moeder komt altijd even kijken hoe het hier loopt.”

Hij liet vorig jaar in zijn restaurant vrouwen uit de bijstand met diverse culturele achtergronden gebruikmaken van zijn keuken voor het project Culturele Talentkeuken. ,,Eentje is bij mij komen werken en nog twee anderen zijn ook uitgevlogen naar een werkplek, dat vind ik wel heel erg mooi dat we dat samen met de gemeente voor elkaar hebben gekregen. Ik zie ze nog binnenkomen. Ze gaven geen hand en keken naar beneden. Nu roepen ze naar me of tikken me even aan. Daar krijg ik een heel erg warm gevoel van.”

Verdrietig wordt de horecaman van onrecht. ,,Daar kan mijn zoon Vince ook heel slecht tegen. Mijn dochter Jools neemt het ook altijd op voor mensen die het minder hebben. Daar ben ik wel trots op.”

,,Ik ben zeker niet de beste zanger, maar probeer altijd de mensen mee te krijgen. Muziek maken is het mooiste vak ter wereld, maar ik ben niet getalenteerd genoeg om daarvoor te kiezen.”

Naast Zomaar heeft hij ook een akoestisch bandje. ,,Muziek kan een mens gewoon midden in de ziel raken. Toen ik thuis zat vanwege een aangezichtsverlamming oefende ik het nummer Kleine jongen van André Hazes. Vince brak in tranen uit toen ik zong ‘als jij dan later groot bent en je vader is er niet meer.’ Sindsdien heeft dat nummer een speciaal plekje in mijn hart. Dat liedje is zo waar als je terugkijkt op je leven wat je leert van je eigen vader en wat je je eigen kind wilt meegeven Toen ik Vince in een spontane actie het podium optrok en het voor hem zong, deed dat wel wat met me.”

,,Ik denk dat mensen mij kennen als een uitbundig, druk sociaal persoon die graag in de belangstelling staat. Maar als mensen mij heel goed zouden kennen, zouden ze weten dat ik het eigenlijk nog meer apprecieer om lekker thuis te zijn en van rust hou. Wij zijn ook niet voor niks in het buitengebied gaan wonen.”