Na 57 jaar stopt bakkerij: ‘Voor aardbeienvlaai en tijgerbrood moest je bij Bertrams zijn’

De kinderen van het naast de bakkerswinkel gelegen kinderdagverblijf zullen ‘ons Willempie’ gaan missen. ‘Ons Willempie’ is het vrolijk zwaaiende besnorde bakkertje dat sinds 1975 in de etalage van bakkerij Bertrams staat. ’’Het hoofd en een handje bewegen steeds. De kinderen kijken er elke dag naar en doen hem na”, zegt bakkersvrouw Anke (64).

De Dorpstraat was nog bestraat met kinderkopjes toen Willems vader Noud in 1963 van Eindhoven naar Veldhoven verhuisde. Hij nam er bakkerij en kruidenierswinkel Van Bussel over. Als tienjarige stapte Willem al achter op de brommer bij zijn vader om met hem de boodschappenboekjes bij de klanten op te halen. Net als zijn vader waren ook zijn beide opa’s al bakker. Als jongste van de vier kinderen koos ook Willem voor de bakkersschool. “Ik was vijftien toen ik voor een bakker in Eindhoven ging werken. Twee jaar later begon ik thuis in de zaak. Mijn vader en ik deden alles samen. In 1977 namen Anke en ik de zaak over.”

Eind jaren tachtig stopte Bertrams met het bezorgen van brood. Door de opkomst van tweeverdieners kwam de bakker te vaak aan een gesloten deur. De winkelverkoop kreeg daardoor een stevige impuls. Twee keer in al die jaren zag het bakkersechtpaar een terugval van de omzet. “In 1978/1979 was de Dorpstraat maandenlang afgesloten voor de aanleg van een kruispunt met stoplichten. Klanten moesten ver omrijden voor ons, en dat deden er veel niet. Het duurde zeven jaar voordat we weer op de oude omzet zaten”, weet Willem nog. 

In 2004 was het weer raak. Vanwege herinrichting van de Dorpstraat duurde de wegafsluiting bijna een jaar. Maar het stel hield het hoofd boven water. Hun trouwe klanten zijn ze dan ook dankbaar. Die kwamen vooral af op het tijgerbrood en de aardbeienvlaai. “De mensen zeggen: daarvoor moet je bij Bertrams zijn”, zegt Anke met een lach. Zij was al die jaren in de winkel te vinden. “Als ik tijd had voor een praatje, dan buurtte ik altijd wel even.” 

De laatste jaren merken ze dat de klanten gevoelig zijn voor wat ze horen in de media. “Vet is niet goed, zout is niet goed, suiker is niet goed. Er moet gluten- en lactosevrij brood zijn. Dat maakte het de laatste tijd wat minder leuk”, vindt Willem. Toch stond het werk hem nooit tegen. “Het is een zwaar beroep. In de beginjaren maakte ik werkweken van honderd uur. Maar aan het werk in de bakkerij had ik nooit een hekel. Om 03.30 uur ga ik uit de veren. Ik kan heel goed alleen werken. De radio staat op Omroep Veldhoven. En slapen kan ik heel goed, overal. Meestal ga ik ’s middags enkele uren naar bed.”

Aan een leven in het teken van de bakkerij komt zaterdag een eind. Door corona zal het afscheid anders zijn dan ze hoopten. Wel is er een bedankje voor de klanten. En daarna? “Fietsen! Eindelijk kunnen we dan overdag naar buiten”, blikt Anke vooruit.

En er komt meer tijd voor de kinderen en kleinkinderen.