Vroege wekker klinkt de marktkoopmannen dit keer als muziek in de oren

De handen heeft hij in de zakken van zijn spijkerbroek gestoken. Er is deze donderdagmorgen dan ook niet veel te doen op de weekmarkt op het Plein in Vlijmen. Het is een van de rustigste van de elf die Dave de Beer wekelijks bezoekt met een wagen vol huishoudtextiel. Vanaf 16 december hadden marktkooplui in de non-food niets om handen vanwege de lockdown. ,,Dat kwam hard aan”, zegt de Tilburger. ,,Kerstkleedjes en kerstzeilen, we hadden de beste weken van het jaar voor de boeg. En toen kwam die persconferentie, alles was in één klap over.”

De Beer had alle tijd om zijn wagen te onderhouden. Wassen, in de wax zetten, schilderen, slotjes en winterbanden vervangen. Daarna was het wachten geblazen. ,,De onzekerheid was heel groot. Ik had natuurlijk ergens kunnen gaan werken. Maar je kunt het niet maken om daar na een paar weken weer op te stappen, omdat we weer markten konden draaien.”

Geen inkomsten, de kosten liepen wel door. ,,De huur van mijn loods, het contract van de pinautomaat, verzekeringen. En de pacht van de markten.” Ook in Vlijmen. ,,We zijn bezig over compensatie.” Over compensatie gesproken: de overheid heeft toch bijgesprongen? ,,Een beetje, maar dat hield niet over.”

Woensdag mocht hij weer op pad met zijn kussens, dekbedovertrekken, tafelkleden. ’s Morgens in Beek en Donk, ’s middags in Eindhoven. ,,Het was gezellig. Fijn om te zien dat je klanten je niet zijn vergeten. Had zomaar gekund, er is zo veel concurrentie. Zeker online.” Opstaan, dat was wel wennen. ,,Om zes uur ging de wekker weer”, maar het klonk hem toch ook als muziek in de oren.

Tegenover de wagen van De Beer probeert Edwin Tiebosch zijn waren aan de man te brengen. Beter gezegd: de vrouw. Hij verkoopt fournituren: van naaigaren tot en met riemen en knopen. De Drunenaar ziet er patent uit. ,,Komt door het wielrennen. Heb ik de afgelopen maanden heel veel gedaan. Had ik alle tijd voor.”

Lag zijn overbuurman met zijn handel helemaal stil, bij E. Tiebosch kleinvak ging die nog wel een beetje door. ,,Klanten maakten soms een afspraak en dan gooide ik thuis de wagen open. Allemaal dubbeltjeswerk, maar je moet toch wat.” Wat wel hielp: ,,Vijf jaar geleden ben ik een webshop begonnen. Ik verkocht vooral veel aan onbekenden. Dat is veranderd, mijn klanten wisten me goed te vinden. Heb ik zelf wel voor gezorgd, hoor. Voor die lockdown had ik er al geen goed gevoel over, dus gaf ik iedere klant een visitekaartje mee.” En Tiebosch was zo beroerd nog niet om binnen een straal van dertig kilometer de bestellingen thuis af te leveren.

De lockdown was knap vervelend. ,,Maar die trekt me niet onderuit”, zegt Tiebosch. ,,Wel ben ik heel benieuwd hoe dit gaat lopen. Er zijn nog zoveel besmettingen, ik sta er niet van te kijken dat ik over een week of drie weer thuis zit.” Dat zou wel heel wrang zijn. En vooral frustrerend. ,,Als je het over afstand houden hebt, dan kan het beter dan op de markt. Tussen mij en mijn klanten zit bijna twee meter. En het is buiten.” Wordt er anders beslist, dan is dat maar zo, vindt Tiebosch.