Buiten je comfortzone komen

Een nieuwe mail licht het scherm van mijn telefoon op. ‘Met spoed corona koeriers gezocht!’ luidt de titel. Ik moet erom glimlachen. De mail komt van een uitzendbureau waar ik me ooit als student voor aanmeldde. 

Uit nieuwsgierigheid - en verveling - besluit ik de oproep te lezen. Een groot laboratorium zoekt koeriers die ’s avonds langs teststraten rijden om monsters op te pikken.

Ik moet denken aan een appje van Egbert van der Weerd, chef sport van deze krant. ‘Life begins at the end of your comfort zone’ stuurde hij me een paar dagen eerder. En misschien was mijn comfort zone wel iets te klein geworden, de afgelopen maanden. 

Ik kijk nog eens naar de televisie - waar Gerard Joling raadt welke zanger er in een lamapak verstopt zit - en besluit het te doen. Twintig minuten en twee telefoontjes later is het rond. Ik kan maandag beginnen.

Op een industrieterrein in Barneveld staat een Opel-busje voor me klaar. Radio 10 klinkt al door de cabine. Lekker nostalgisch. ‘Rijd maar voorzichtig, alsof je oma achterin zit’ benadrukt een medewerker van het lab me. 

Een week vol teststraten vliegt voorbij. Van Zelhem tot Rosmalen. De medewerkers die ik er tref beoefenen ‘in het normale leven’ de meest uiteenlopende beroepen. Eentje is zelfs piloot.

Het laatste adres van de avond is Harderwijk. Op weg daar naartoe passeer ik het dorp van mijn grootouders. Sinds maart ben ik er niet meer langs geweest. Corona blies ze uit mijn comfort zone. Een gevoel van schaamte bekruipt me. Ik zet de radio nog ietsjes harder.