‘Bijtanken, ik wist niet hoe dat moest’

Toen Renate thuis kwam te zitten met haar frozen shoulder kwam ook alle stress eruit. ,,Ik wist niet meer wie ik was zonder mijn werk. Ik was interieurarchitect. Niet Renate. Ik ging in gesprek met een psycholoog. Geregeld via mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering. Ze ging me vertellen dat ik een sterke dame was. Maar dat was nu juist de deal: ik moest van mezelf altijd sterk zijn. Dat was dus niet zo’n succes. Zo’n verzekering is erop gebrand om je weer snel aan het werk te krijgen. Ik had in m'n clausule staan dat als ik voor vijftig procent weer aan het werk kan, dat de uitkering stopte. Tijdens de gesprekken had ik continu het idee dat ik mijn woorden in een weegschaal moest leggen. Het leverde alleen maar meer stress op.”

,,Wat wel hielp was regelmatig bewegen - wandelen en fietsen -, goed eten en goed slapen. Drie gouden regels. Ondertussen ging ik wel iedere dag naar kantoor. Maar ik kon helemaal niks. Ik lag te slapen in de zitzak. Het was vooral een strijd om los te laten, om het niet te zien als falen. Ik moest leren waar ik gelukkig van word. Hoe je je batterij oplaadt. Ik ben weer gaan tekenen voor m’n plezier. Dus geen interieurtekeningen. En ik hou van buiten zijn. Bij water. In Istanboel was het de Bosporus, hier is het de Maas. Maar eerlijk: ik vind het nog steeds moeilijk om te ontspannen.”

,,M’n werk doe ik op een andere manier. Ik ben minder gespitst op geld verdienen, maar op me goed voelen. Geen grote projecten meer, maar klein en met aandacht. Hetzelfde vakgebied, maar met een heel andere invulling. Ik heb m’n tempo veranderd. Ik plan één afspraak per dag. En ik ga vroeg naar bed of slaap ‘s middags een uurtje. Vroeger had ik me daarvoor geschaamd. Maar dit is wat ik nodig heb. Anders krijg ik kortsluiting.''

,,Die hele burn-out heeft ervoor gezorgd dat ik mijn grenzen ben gaan aangeven. En mijn dromen ben gaan waarmaken. Ik heb een boekje geschreven. Ik werd namelijk tijdens mijn burn-out zwanger. Op m’n 42e. Ik wilde niet eens kinderen. Ik ging naar de boekhandel, maar kwam geen enkel boek tegen dat bij me paste. Dus ben ik het zelf gaan schrijven: WTF ik ben zwanger. Voor het eerst durfde ik mijn kwetsbare kant te laten zien. Ik word steeds meer Renate. In plaats van alleen maar interieurarchitect.”