Het was de vakantie én het vele thuiswerken: na de zomer bleef ik achter met een aantal ongewenste pondjes extra bagage. Een ijzeren nieuw sport- en eetpatroon moest er dus voor gaan zorgen dat ik mijn opgebouwde surplus niet mee de winter in zou slepen. Voor dat eerste verzwaarde ik mijn hardlooproutine. Voor het tweede greep ik naar het tegenwoordig heel hippe ‘vastendieet’.

Mocht u het even ontgaan zijn: bij het vastendieet pas je niet zozeer je soort voeding aan, als wel de momenten waaróp je eet. Ik opteerde voor de 5/2-variant, waarbij je vijf dagen in de week ‘normaal’ eet, en twee dagen rond probeert te komen op ongeveer 600 calorieën - een bakje yoghurt, een salade en een handje blauwe bessen, of zoiets. Vasten zou niet alleen slanker, maar ook slimmer, energieker en creatiever maken. U begrijpt: dat klonk mij als muziek in de oren.

Zo’n streng dieet is echter ook een mentale uitdaging. Op vastendagen krijg je namelijk ook last van allerlei cravings: naar ijs, borrelnootjes, een boterham met kaas. Er zijn momenten waarop je aan niets anders meer kunt denken, en het gevoel hebt dat het absoluut noodzakelijk is om direct naar zo’n snack te grijpen.

Goed moment om dus weer eens te gaan oefenen met mijn favoriete techniek uit de psychologie, die ik de twintig-minutenregel noem. Hij werkt zo: je spreekt met jezelf af dat elke keer dat je zo’n craving hebt (naar een suikerrijke snack, naar een glas wijn of naar scrollen op Facebook), je hoe dan ook minstens twintig minuten wacht voordat je eraan toegeeft. Die ongelofelijk dringende behoefte, die voelt alsof hij nú, nú, nú moet worden ingewilligd, is na twintig minuten vaak spontaan weggeëbd. Het kan zelfs zo zijn dat je inmiddels iets anders aan het doen bent en alweer vergeten bent dat je kortgeleden zo’n enorme trek had. Riding the wave noemen ze dat in de verslavingszorg, naar de craving die aanzwelt en terugtrekt als een golf.

Het leuke is dat de twintig-minutenregel niet alleen werkt voor cravings, maar ook bij heftige emoties, bijvoorbeeld op de werkvloer. Blinde paniek vanwege een plotselinge deadline? Dat is vaak na twintig minuten behoorlijk weggezakt. Die collega, die je momenteel wel achter het behang kan plakken, kun je na twintig minuten meestal alweer een stuk beter hebben. En die e-mail die je zo woest maakt dat je stante pede in blokletters en met uitroeptekens wil reageren? Juist, qua heftigheid van emotie kun je daar maar beter een minuut of twintig mee wachten: waarschijnlijk is je gevoel dan weggezakt. Blijkt na twintig minuten van niet, ga dan gerust alsnog je gang!

Thijs Launspach is psycholoog en stressexpert. Hij schreef hierover de boeken Fokking druk (2018), Werken met millennials (2019) en Werk kan ook uit (2020).

Voorlopig werkt een groot deel van Nederland nog thuis. Dit zijn de thuiswerktips van Thijs: