Door de hartziekte van Annelies (50) is koffie halen voor collega’s al een hele inspanning

Tien jaar geleden werd Annelies Kalisvaart na de geboorte van haar jongste en vierde kind ineens ernstig ziek. Haar lichaam was helemaal op. ,,Na een aantal onderzoeken bleek ik een erfelijke hartspierziekte te hebben die hartfalen en ernstige hartritmestoornissen veroorzaakt. Ik was altijd wel veel moe, maar dacht dat ik gewoon te veel deed en dat het wel meeviel. Maar mijn hart bleek een kraterlandschap aan littekens te zijn.” 

Kalisvaart lag uiteindelijk een jaar in het ziekenhuis waarbij ze twee keer een pacemaker geïmplanteerd kreeg waarvan de draden losschoten. Bij de derde keer werd er zowel een pacemaker als een interne defibrillator, een implanteerbare cardioverter defibrillator (ICD), geplaatst. Die zorgen er samen met de medicijnen voor dat haar hart blijft kloppen.

De ziekte zit in de familie van Kalisvaart. Haar broer heeft het en haar moeder is er jong aan gestorven ,,Vroeger overleed je eraan. Gelukkig kunnen er nu betere diagnoses worden gesteld, zijn de behandelingen verbeterd en wordt er nog steeds veel onderzoek gedaan.” Zo doet de Hartstichting veel onderzoek naar het eerder opsporen van onder andere erfelijke hart- en vaatziekten, zodat mensen er steeds jonger uitgepikt kunnen worden. 

De zoon van Kalisvaart heeft de ziekte ook en loopt rond met een apparaatje waarmee de cardioloog zijn hart dag en nacht in de gaten houdt. Hij kan zich niet inspannen zoals gezonde jongeren dat kunnen. De school denkt goed mee, vertelt Kalisvaart. ,,Ik kon vroeger nooit met gym meekomen, mensen zeiden dat ik maar niet zo sloom moest doen. Nu word je daar gelukkig in tegemoet gekomen.”

In haar eigen leven heeft Kalisvaart alles goed voor zichzelf weten te regelen. Al 20 jaar werkt ze voor dezelfde zorgorganisatie voor mensen met een visuele beperking. Voordat ze ziek werd betekende dat veel reizen voor adviesgesprekken bij bedrijven. Daarna ging ze regionaal aan de slag. Na een jaar afwezigheid, was het wel gek om terug te komen. ,,Mijn hele baan was weg, dat was wel even lastig. Daarnaast moet ik weer erg wennen aan werken. Met vallen en opstaan heb ik mijn draai weer gevonden.” 

Kalisvaart wilde niet focussen op wat niet meer kon - want dat was heel veel - maar wilde vooral kijken wat nog wél mogelijk was. ,,Mijn lichaam wil misschien niet meer zo goed, maar mijn geest wel. Ik kan nog prima werken, alles wat via de telefoon of beeldbellen kan, kan ik doen.” Kalisvaart kan nog heel veel taken goed uitvoeren met haar beperking. Op die manier creëerde ze een functie voor zichzelf die heel haalbaar is. Dat is ook een advies dat Kalisvaart anderen graag wil meegeven: blijf kansen zien. ,,Ga bij jezelf na wat je kunt en wat voor jou goed werkt.”

Op het eerste oog is niet goed zichtbaar dat ze eigenlijk ziek is. Daardoor zien anderen op de werkvloer niet meteen wat de ziekte precies inhoudt. Rondlopen op kantoor of koffiehalen kan voor haar heel inspannend zijn. Kalisvaart gelooft dat je zelf voor begrip kan zorgen van collega’s voor je situatie. ,,Als niemand wat aan je ziet en je vertelt zelf ook niets, dan kunnen anderen het ook niet leren begrijpen.”

Het thuiswerken is een uitkomst voor Kalisvaart, nu is ze minder energie kwijt aan haar functie als casemanager. Heen en weer lopen op kantoor hoeft niet meer. ,,Ik kan nu ook beter naar mijn lichaam luisteren. Op werk negeer je dat toch sneller en ga je gewoon door.” De 24 uur die Kalisvaart in de week werkt kan ze zelf indelen zodat tussendoor rustmomenten kunnen worden ingepland. ,,Ik ben eigenlijk heel de tijd moe en kan altijd slapen. Maar dat vind ik geen fijn leven. Ik sta nu gewoon wat rustiger op, begin tegen 10.00 uur met werken en kan dan prima tot 17.00 uur door. Ik heb mijn leeftempo aangepast aan mijn ziekte.”

Het is heel belangrijk dat mensen met een beperking de ruimte krijgen om eigen hun draai te vinden, want ze kunnen enorm van waarde zijn in het bedrijfsleven, zegt Kalisvaart. Ze ziet dat werknemers met een arbeidsbeperking vaak een enorm doorzettingsvermogen hebben, ontzettend gemotiveerd zijn om te werken en veel hebben meegemaakt waardoor ze zijn gegroeid als mens. Kalisvaart heeft zelf door haar ziekte beter leren relativeren. ,,Ik maak me niet meer zo snel druk. Dat wordt erg gewaardeerd in het team. Als er stress is zie ik de oplossing omdat de emotie bij mij minder hoog zit.”

Kalisvaart hoopt dat ze de komende jaren nog kan blijven genieten van haar baan. ,,Een fijne daginvulling met een leuke baan en hobby’s maken het leven de moeite waarde. Daarnaast ben ik ontzettend blij dat ik er nog ben.” En zolang ze genoeg energie heeft, blijft ze zich inzetten om er zoveel mogelijk uit te halen. Zelf vergeet ze door haar grote drive nog weleens dat ze het eigenlijk aan haar hart heeft. ,,Ik ben heel erg bezig met wat ik nog wel kan. Dan trek ik een sprintje om de trein te halen en dan denk ik: Ooh ja, mijn hart kan dat helemaal niet aan.’”

Bekijk hier al onze video’s over werk en carrière: